14/9/12

Τα ωραία του κουρέα


Το τελευταίο πράγμα που θα εγκαταλείψει το ταλαιπωρημένο αυτό σαρκίο θα ‘ναι σίγουρα τα μαλλιά μου. 

Αν και αναγκάζομαι να τα βάφω άσπρα τελευταία, για να συνάδουν με την ηλικία μου καταλαβαίνετε, βρίσκονται –αν όχι όλα, σίγουρα τα περισσότερα– στην αρχική τους θέση, έστω και με λιγότερο θεαματικές πια εξάρσεις.

Και χωρίς μάλιστα μερικά απ’ αυτά να έχουν αναγκαστεί να μετακομίσουν σε πιο ήσυχα μέρη. Όπως στ’ αυτιά μου, για παράδειγμα.

Έτσι, κάθε τόσο παίρνω τα μαλλιά μου και, με την ίδια αίσθηση ανασφάλειας που έχω κι όταν επισκέπτομαι την οδοντογιατρό μου, σπρώχνω την πόρτα του τοπικού μπαρμπέρικου – σε κομμωτήρια δεν πηγαίνω πια, μ’ έχουν κουράσει τα υποκοριστικά, ειδικά όταν συνδυάζονται με αυτό το γλιτσερό πρώτο πληθυντικό προσποιητής οικειότητας (λουσιματάκι θα κάνουμε;).

Και αφού κάτσω στην πολυθρόνα, έχοντας απωλέσει τη χρήση των χεριών μου κάτω από τον ζουρλομανδύα με το αγκαθωτό Velcro στον λαιμό, αφήνομαι στο έλεος της απάντησης των νοτίων προαστίων στον Vidal Sassoon.

-        Πώς θα τα πάρουμε σήμερα; Όπως και την άλλη φορά;
-        Σάμπως θυμάμαι πώς ήταν η άλλη φορά, ρε συ Vidal; Μάζεψέ τα λίγο, συγύρισέ τα λίγο, κόντυνέ τα λίγο. Τέλος πάντων, ξέρεις εσύ.

Έτσι κι αλλιώς, μετά από εκατοντάδες ανάλογες εμπειρίες, αυτό που έχω καταλάβει είναι πως ό,τι και να θες εσύ, ο μπαρμπέρης θα σε κάνει όπως θέλει εκείνος. Γι’ αυτό, καλά θα κάνεις να ‘χεις τελειώσει με τις άμεσες κοινωνικές σου υποχρεώσεις.  Ή να ‘χεις μαζί σου μεγάλο καπέλο.

Γιατί αυτό που θ’ ακούσεις από τον πρώτο γνωστό που θα συναντήσεις έξω, θα ‘ναι κάτι σαν «Κουρεύτηκες, βλέπω. Με γεια! Αλλά, τι τους είπες πάλι και τους εκνεύρισες;»

Σκύβεις λοιπόν μοιρολατρικά το κεφάλι και περιμένεις κάθε φορά να εκπλαγείς δυσάρεστα με το αποτέλεσμα, παρά την προσωρινότητά του. 

Κι είναι κι η κουβέντα. Α, η κουβέντα! Που όσο μονόπλευρη κι αν προσπαθήσεις να την κάνεις, δεν τη γλιτώνεις. Έτσι και σήμερα…

-        Πήγαμε πουθενά διακοπές φέτος; [ο πληθυντικός που λέγαμε]
-        Ναι.
-        Και πώς τα βλέπετε τα πράγματα με την κρίση; τσικ τσικ, τσικ τσικ…
-        Δύσκολα.
-        Θα μου σκύψετε λίγο;
-        Μάλιστα.
-        Πάντως, ένας κύριος που ήταν εδώ νωρίτερα μού έδωσε ένα πολύ ελπιδοφόρο μήνυμα! Ωχ, sorry! Ματώνετε εύκολα, πάντως.
-        Πέρασε από δω ο Μάριο Ντράγκι; Μην τα πάρεις πολύ!
-        Ποιος; Πού παίζει αυτός; Κάτω το κεφάλι, είπαμε!
-        Άστο, δεν πειράζει. Για πες; Τι σου είπε όποιος πέρασε, τέλος πάντων;
-        Ναι. Που λέτε, ο γέρων Παΐσιος… Τον ξέρετε τον γέροντα, έτσι δεν είναι;
-        Τι; Αυτός πέρασε;
-        Όχι, καλέ! Ο γέρων Παΐσιος λοιπόν, από το Όρος, είχε, λέει, προβλέψει πως στη Συρία, λέει, θα γινόταν, λέει, μεγάλο κακό! τσικ τσικ, τσικ τσικ…
-        Πριν πεθάνει, υποθέτω.
-        Ναι. Και πως θα ανακατευτεί κι η Ρωσία στον σαματά.
-        Θα κατέβει πάλι ο Μόσκοβος, δηλαδή.
-        Όχι, ο Πούτιν.
-        Α, μάλιστα. Σιγά! Μην το κάνουμε το κεφάλι σαν του Μπάγεβιτς, ηπειρώτικο.
-        Πώς τα λέτε, όμως! Ναι. Και θα χωρίσει λέει την Τουρκία στα τέσσερα.
-        Ο Παΐσιος; [Καλό είναι βέβαια να μην αστειεύεσαι όταν δεν έχεις πρόχειρα τα χέρια σου κι όταν από πάνω σου πειραματίζεται κάποιος αφηρημένα με κοφτερά αντικείμενα, αλλά σε μερικά πράγματα δεν μπορώ ν’ αντισταθώ].
-        Ποιος Παΐσιος, καλέ! Η Ρωσία! Ουπς! Κοντά είχαμε πει πίσω, έτσι δεν είναι;
-        Όχι, ΔΕΝ είχαμε πει κοντά πίσω, αλλά δεν πειράζει. Η Ρωσία λοιπόν θα χωρίσει την Τουρκία στα τέσσερα. Μάλιστα. Και μετά;
-        Ναι. Και θα κρατήσει, λέει, ένα δυο κομμάτια για δικά της και θα μοιράσει, λέει, τα άλλα σε όσους ενδιαφέρονται.
-        Σε τιμή ευκαιρίας, υποθέτω. Και χωρίς μνημόνια κ.λπ.
-        Ωραίο! Πάντως, το κομμάτι με την Κωνσταντινούπολη θα το πάρουμε εμείς!
-        Τι μου λες! Κι αυτό επειδή…
-        Δεν κατάλαβα ακριβώς, πάντως αυτό μου είπε ο κύριος που έφυγε λίγο πριν μπείτε, τσικ τσικ, τσικ τσικ…
-        Μάλιστα. Κρίμα που δεν τον πρόλαβα. Και πώς επηρεάζει η επανάλωση της Κωνσταντινουπόλεως τη σημερινή μας οικονομική κατάσταση;
-        Τι να σας πω κι εγώ τώρα; Αυτό δεν το εξήγησε.
-        Ο Παΐσιος;
-        Όχι, καλέ! Ο κύριος που έφυγε πριν.
-        Με μπερδεύεις όμως.
-        Ναι. Επειδή, λέει, δεν θα πληρώνουμε πια χαράτσια και τέτοια στη ΔΕΗ και στην τρόικα. Θα ‘χουμε, λέει, τα δικά μας πλούτη πια. Θησαυρούς!
-        Μάλιστα… Ν’ ανεβάσουμε λίγο τη φαβορίτα; 

Όχι μόνον κυκλοφορούν ανάμεσά μας, αλλά ψηφίζουν κιόλας.

ΒΧ

4 σχόλια: