Άκουσα πριν λίγο τον κ. Πρωθυπουργό, στη συνάντηση
με τον ΠτΔ που φρόντισε να ξαποστείλει, να δηλώνει πως “δεν έχει γίνει τίποτε
που δεν το περιμέναμε, όλα τα περιμέναμε…”.
Λοιπόν δεν θα το πιστέψετε... Στις πολυεθνικές,
ολιγοεθνικές και μονοεθνικές εταιρείες που έχω κατά καιρούς εργαστεί, όταν
βρισκόμουν μπροστά σε μια διαπραγμάτευση, ή έστω ένα meeting, βρε αδερφέ, ειδικά όταν εγώ ο ίδιος την/το
είχα προκαλέσει, πήγαινα όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος.
Διαβασμένος. Μελετημένος.
Με επιχειρήματα, με στοιχεία, με νούμερα… Του τύπου, αν μου
πουν αυτό, θα πω εκείνο. Κι αν μου αντιτάξουν εκείνο, έχω στοιχεία για να τους πείσω
για το αντίθετο. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσω γι αυτό.
Και επειδή εγώ
είμαι και λίγο βλαξ περί τα οικονομικά και αφελής περί τα πολιτικά, όσο να ‘ναι προβληματίζομαι.
Για μήνες
ολόκληρους πριν τις εκλογές, τις οποίες οι ίδιοι προκάλεσαν, κάθε δημοσκόπηση
έφερνε τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα. Το ήξεραν. Το περίμεναν. Το ήθελαν. Θριαμβολογούσαν
προκαταβολικά και δικαίως. Δεν τους ήρθε πάλι ξαφνικό όπως το 2012 “Αμάν, μας ψήφισαν.
Βρείτε τον Βαρουφάκη να μας φτιάξει μια προτασούλα στο τσακ μπαμ;”
Τι διάολο λοιπόν έκαναν
όλοι αυτοί οι φωστήρες των freakonomics τόσον καιρό; Πώς έχουν το θράσος να δηλώνουν τώρα –όχι στους
δανειστές, ξεχάστε τους δανειστές, σε μας– πως χρειάζονται χρόνο για να
ετοιμάσουν την πρότασή τους;
Και τι έχουν
πετύχει όσο την ετοιμάζουν αυτή τη ρημαδοπρόταση; Το έγραψα και νωρίτερα. Να
οδηγήσουν στην απομόνωση 18 κράτη, να δανείζονται τρεις φορές ακριβότερα και να δημιουργήσουν πρωτογενές έλλειμμα. Πράγμα
βέβαια που δεν θα αργήσει να φανεί στην πραγματική οικονομία, αν δεν φαίνεται
ήδη.
Και να συνεχίζουν
παράλληλα να εξαγγέλλουν “μονομερή” μέτρα σφυρίζοντας ανέμελα έξω από το
νεκροταφείο. Προσλήψεις, καταργήσεις, ακυρώσεις ιδιωτικοποιήσεων κ.ά. Κοτζάμ
Πρωθυπουργός έφτασε να συμπεριλάβει καθαρίστριες στις προγραμματικές του δηλώσεις!
Στην καλύτερη περίπτωση εξ αφελείας. Γιατί υπάρχει και
η χειρότερη με την οποία οι διάφοροι Λαφαζάνηδες, Κουρουμπλήδες, Στρατούληδες
και Μητρόπουλοι έχω την εντύπωση πως αισθάνονται πιο άνετα.
Και με την
αφορμή, φτάνει με το παραμυθάκι με τη “λαϊκή εντολή” του 30τόσο%, με τα
καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, με τις επιτροπές στήριξης και με την αυταρέσκεια. Και, στην τελική, η “λαϊκή
εντολή” ήταν γι αυτό που υποσχέθηκαν: να καλυτερέψουν τη ζωή όλων μας, κρατώντας
μας στην Ευρώπη, χωρίς μονομερείς μαλακίες.
Και καθόμαστε τώρα
και ακούμε τις γενικόλογες παπαρολογίες του ακκιζομένου κ. Καθηγητού, τον κ. Σακελλαρίδη
να βαφτίζει το κρέας ψάρι και τον ιδιαίτερα βολεμένο και δια βίου ανεπάγγελτο κ.
Καμμένο να κηρύσσει intifada.
“Αν δεν πάρουμε
αυτό που θέλουμε από τη διαπραγμάτευση θα το κάνουμε Κούγκι”, δήλωσε νωρίτερα ο
επιφορτισμένος με την εθνική μας άμυνα υπουργός (και από σήμερα σύγχρονος
Σαμουήλ).
Και μέχρι πότε
άραγε καλούμαστε να στηρίζουμε ως έθνος τη νόμιμα εκλεγμένη (εν αντιθέσει με
την προηγούμενη “απονομιμοποιημένη” αν και με μεγαλύτερη πλειοψηφία) συγκυβέρνηση;
Και από πού κι ως
πού η στήριξη ή μη πρέπει να είναι συλλογική του τύπου “ή με τη Μέρκελ, ή με
τον λαό”;
Και ως μάζα,
πότε, πώς και από πού θα κληθούμε να πάψουμε να στηρίζουμε;
Από τα κανάλια;
Από τα ραδιόφωνα; Από τα ΑΤΜ; Από τις καμπάνες που, σώπα, όπου να ‘ναι θα
χτυπήσουν; Από τα matrix στην Αττική Οδό “Μην οδηγείτε στη ΛΕΑ και, πού ‘στε, τώρα ΔΕΝ στηρίζουμε”;
Και να σας πω και
κάτι; Ναι κι εγώ θέλω να “πετύχει η κυβέρνηση” και, επαναλαμβάνω, να καλυτερέψει
τη ζωή όλων μας, κρατώντας μας στην Ευρώπη και στο ευρώ .”Irrevocably και irreversibly”, που είπε on camera ο ΥπΟικ.
Γιατί η εναλλακτική
θα είναι εφιαλτική και καθόλου… περήφανη ή αξιοπρεπής.
Βαρέθηκα όμως, μετά
την κάθε καλόπιστη και στα όρια της ευπρέπειας και του καλόγουστου χιούμορ (σε
αντίθεση π.χ. με τους θλιβερούς γελοιογράφους της Αυγής, της Εφημερίδας των
Συντακτών κ.ά.) κριτική που κάνουμε σε μια συγκυβέρνηση που εγώ θεωρώ ολέθριο συνονθύλευμα ασχέτων, ναρκίσσων,
τυχοδιωκτών, σταλινιστών και ρεβανσιστών, να θεωρούμαστε ανθέλληνες και
προδότες.
Σ’ όποιον αρέσει,
στο φινάλε. Δεν κατάλαβα; Βλέπω τον τόπο να πηγαίνει για φούντο και θα κάτσω
άπραγος; Εδώ ζω και εδώ θέλω να συνεχίσω να ζω και να δημιουργώ. Ούτε στο Austin ούτε στο Gstaad. Κι όχι πια για μένα. Για τα παιδιά μου
και για τα παιδιά των παιδιών μου.
Και με την
ευκαιρία, ξεκολλήστε ορισμένοι από τα διάφορα ίσκρα, μίσκρα, ολυμπίες,
ντιφένσνετ, ανφόλοου, μακελειά και κουτιά της Πανδώρας και διαβάστε και κάνα ξένο
μέσο – τουλάχιστον αυτά που δεν συνωμοτούν συλλογικά εναντίον της πτωχής πλην
τιμίας μας χώρας.
Άντε μπράβο…
ΥΓ Τα παραπάνω από
έναν ουσιαστικά άνεργο εδώ και χρόνια πατέρα που παράτησε την ευμάρεια της εσπερίας
για να γυρίσει στη χώρα που μεγάλωσε και αγαπάει για να μεγαλώσει ελληνόπουλο.
Και, αρνούμενος
να επιβαρύνει κι άλλο τη δύστυχη χώρα “βγαίνοντας στη σύνταξη” νωρίς, τρώει τις
τελευταίες απ’ τις σάρκες που του έμειναν…
ΒΧ
