Λίγα ψίχουλα διαδίκτυου σου γυρεύω...

... κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω.

Ήμουν αρκετές μέρες χωρίς internet και, σύγχρονος άστεγος του κυβερνοχώρου, έπαιρνα το ηλεκτρονικό μου ντενεκάκι κι έβγαινα στη γύρα για λίγα διαδικτυακά ψίχουλα. 

Προσπαθούσα δε καθημερινά να πείσω τον ΟΤΕ ότι το πρόβλημα ήταν στη γραμμή και όχι στο router. Στην πορεία όμως, και μετά από πάμπολλες πολύλεπτες τηλεφωνικές αναμονές, έμαθα απέξω κάθε νότα και κάθε στίχο ενός Narcotic κάποιων Liquido – μπορεί και να ‘ναι ανάποδα, το υγρό ενός ναρκωτικού, οι αναμονές δεν το ξεκαθάριζαν. Ξέρετε ποιο εννοώ, αυτό που λέει “And I touched your face, narcotic mind from lazed Mary-Jane”, whatever the fuck that means…

Δυο φορές μου ζήτησαν απ’ τον ΟΤΕ να μείνω σπίτι να περιμένω το συνεργείο, ευτυχώς σε ασυνήθιστα συγκεκριμένη ώρα – 8 με 2. Την πρώτη δεν ήρθαν. Ούτε τη δεύτερη, που ήταν για σήμερα. Αλλά αυτή τη φορά ήταν για καλό. Γιατί τηλεφώνησαν το πρωί, με την ουρά στα σκέλια πιθανότατα, μιας και δεν έχουν τηλεφωνήσει αυτοί σε μένα άλλη φορά, για να μου ανακοινώσουν ότι ναι, το πρόβλημα ήταν τελικά στη γραμμή.

Και πάλι καλά που είχα να κάνω με τον ΟΤΕ που, αν μη τι άλλο, τον βρίσκεις, υφίσταται. Άλλοι υπόσχονται ταχύτατους λαγούς με δωρεάν πετραχήλια κι όταν έρθει η κακιά η ώρα –που να ‘στε σίγουροι, θα ‘ρθει και θα σου θυμίσει πόση πληροφόρηση έχεις συνηθίσει να θεωρείς άμεση, εύκολη και δεδομένη–, ανακαλύπτεις ότι ορισμένοι υπάρχουν μόνον ως τραπεζικοί λογαριασμοί και μεταλλικές επιγραφές στο 80, Broad Street, Monrovia, ή σ’ όποια τέλος πάντων είναι η ταχυδρομική διεύθυνση ανάλογων παρόχων υπηρεσιών τηλεπικοινωνίας με σημαίες ευκαιρίας.

Όπως και να ‘χει… ονομάζομαι ΒΧ και είμαι διαδικτυακά εξαρτημένος. Αλλά κάνω θεραπεία. Όχι, αλήθεια.

ΒΧ

Λάδι

Επανέρχομαι στο θέμα που έθιξα χτες μέσω Facebook πρώτα γιατί, όπως έχει πει η αγαπητή μου Μ., όποιος σέβεται τον εαυτό του και τον τόπο του οφείλει να είναι ενεργός πολίτης και όχι απλός παρατηρητής και μετά γιατί δεν μ’ αρέσει να περνάνε ειδήσεις όπως αυτή στα ψιλά και στη λούφα.

Πρόκειται λοιπόν, διαβάζω, να παραγραφούν οι «αξιόποινες πράξεις που τελέστηκαν από αγρότες, καθώς και ιδιοκτήτες και οδηγούς φορτηγών και ταξί μέχρι και το τέλος του 2012», με τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Με άλλα λόγια, αυτοί που έκλεισαν, κατά καιρούς και κατά το δοκούν, δρόμους, λιμάνια και αεροδρόμια, αυτοί που έκοψαν τη χώρα στη μέση, αυτοί που έγραφαν, εβδομάδες ολόκληρες, στα αμφιβόλου ικανότητος περιεχόμενα του οσχέου τους, εμάς τους διαχρονικά ανήμπορους, εμάς τους εξ ανάγκης καρτερικούς, εμάς τους εκ συνηθείας πλέον υπομένοντες τα πάνδεινα, αυτοί που προπηλάκισαν και απείλησαν, αυτοί που έπληξαν ανεπανόρθωτα Οικονομία και Τουρισμό, αυτοί που έχυναν στους δρόμους λάδια… βγαίνουν τώρα λάδι. Για να έχουν καθαρό μητρώο και να μπορούν να ξανακάνουν τα ίδια όποτε τους ξανακαπνίσει – που θα τους ξανακαπνίσει, να ‘στε βέβαιοι.

Μόνο εγώ βλέπω την κατάφωρη αδικία; Μόνο εγώ βλέπω την επιβράβευση του τσαμπουκά και της παρανομίας; Μόνο εγώ βλέπω το γλείψιμο ενός χεριού απ’ αυτά που ακόμη και σήμερα δεν τολμά κανείς να δαγκώσει; Μόνο εγώ βλέπω το κάκιστο προηγούμενο που μια τέτοια τροπολογία θα προκαλέσει;

Ξεδιάντροπο τακίμιασμα μου μυρίζουν αυτά. Τη στιγμή δε που ο κάθε τραμπούκος και εκβιαστής παραμένουν στο απυρόβλητο, το ανάλγητο αυτό κράτος τιμωρεί όσους τελικά ΟΦΕΙΛΕΙ να προστατεύει: όσους δεν έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν και όσους επιμένουν αφελώς να πιστεύουν πως η δυνατότητα για διαμαρτυρία εκφράζεται μέσα από την κάλπη και μόνο.

Ναι, στηρίζω ακόμη αυτή την τσαπατσούλικη, οδυνηρή και άτολμη πολλές φορές πορεία προς την ανάκαμψη, αλλά να εθελοτυφλώ μου είναι αδύνατο. 

ΒΧ