Ορισμένοι θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “έχει ρεύμα”. Ίσως αυτό να το
βασίζουν στις δημοσκοπήσεις – και όχι στις τελευταίες εκλογές για το
Ευρωκοινοβούλιο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε καμιά 150αριά χιλιάδες ψήφους σε σχέση με τις
προηγούμενες βουλευτικές, αν θυμάμαι καλά.
Σε όσους λοιπόν, κοντή τη μνήμη, εκτιμούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ “έρχεται”,
να θυμίσω πως τον Οκτώβριο του ’81 ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τις βουλευτικές
εκλογές με 48%(!) υποσχόμενος στον χαχόλο λαό έξοδο από το ΝΑΤΟ, δημοψήφισμα
για την ΕΟΚ, κοινωνικοποίηση των τραπεζών, πάταξη της φοροδιαφυγής, εξυγίανση
του Δημοσίου, κατάργηση της γραφειοκρατίας, αποκέντρωση, “αλλαγή” και άλλες τέτοιες
παπαριές καμαρωτές.
Το γράφω αυτό γιατί τότε ο μέσος Έλληνας ούτε κατά διάνοια υπέφερε,
ή έστω δοκιμαζόταν. Κάθε άλλο. Ήταν άρχοντας. Κιμπάρης. Η χώρα ευημερούσε και ο
“κυρίαρχος λαός” της είχε ήδη αρχίσει να ξεκοκαλίζει τα κοινοτικά κονδύλια που
εισέρρεαν τότε αφειδώς.
Το ότι δε το συνονθύλευμα (α) των συνιστωσών του παραδοσιακού 4-5%,
(β) της περιπλανώμενης κυανοπράσινης πασοκαρίας και (γ) των γνήσια απελπισμένων
δεν έχει καταφέρει –παρά τα “μνημόνια”, παρ’ όλη τη συμφορά που μας έχει βρει
τα τελευταία χρόνια και παρά την άδικη για τους περισσότερους και ανάλγητη οικονομική
κυβερνητική πολιτική– να ξεκολλήσει από το 20τόσο% θα πρέπει κάθε άλλο παρά να ικανοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ.
Που ίσως εξηγεί και το γιατί, όχι μόνο ακολουθεί τώρα ακόμη πιο
ευλαβικά την τακτική όσων προσπάθησαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να
αποκτήσουν την πλειοψηφία, ερεθίζοντας τα πιο ταπεινά ένστικτα και εμποτίζοντας
μίσος και διχόνοια σε όσους είναι σε απόγνωση, αλλά και το ότι καταφεύγει τελευταία σε ακόμη
πιο επικίνδυνες τακτικές.
Όπως οι copy/paste, ανέξοδες, ανεδαφικές υποσχέσεις, οι ανυποστήρικτες
καταγγελίες-πυροτεχνήματα, οι απειλές προς τα έσω, οι λεονταρισμοί προς τα έξω
και οι λυκοφιλίες με εξουσιομανείς ψεκασμένους καμένους.
ΒΧ
