ΑΝΤΙ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ

Θυμάμαι, παιδί, μια γελοιογραφία που έδειχνε ένα πανύψηλο ουρανοξύστη να χάνεται ψηλά στα σύννεφα και κάτω στο δρόμο έναν μπογιατζή μ’ έναν κουβά κι ένα πινέλο να ‘χει μόλις ξεκινήσει να τον βάφει. «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», έγραφε η λεζάντα… 

Απελπισμένος μπογιατζής. Έτσι νιώθω ξεκινώντας, μετά από χρόνια αναβλητικότητας, τεμπελιάς και κυρίως δειλίας τούτο δω το blog. Και πολύ φοβάμαι ότι αναζητώντας αδιάλειπτη έμπνευση, αυτό που θα βρω μπροστά μου είναι πολύ περπάτημα πάνω-κάτω, ή όποιο τέλος πάντων είναι το αντίστοιχο του αμήχανου μασουλήματος μολυβιού όταν γράφεις σε υπολογιστή. Αλλά να, μόλις πάτησα το πρώτο Ctrl+S! 

Θυμάμαι πάντως τη μητέρα μου να λέει, όταν γκρίνιαζα –πάντα έβρισκα κάτι να γκρινιάζω:– «μα εσύ θ’ αλλάξεις τον κόσμο;» Νομίζω ότι η πρώτη φορά που το άκουσα αυτό ήταν όταν γκρίνιαζα για το μέτρο τής εκ περιτροπής κυκλοφορίας των αυτοκινήτων που κάποια «κυβέρνηση» της δικτατορίας είχε εφαρμόσει, εν τη σοφία της, τα Σαββατοκύριακα! Ναι, αλλά εγώ μόλις είχα αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης. Μόλις είχα (νόμιμη πλέον) πρόσβαση στο οικογενειακό αυτοκίνητο. Τρία αντικλείδια είχα βγάλει. Και δεν ήθελα κανείς να με κλείνει μέσα. 

Μπορεί και να 'ταν εκείνη η πρώτη φορά που σκέφτηκα: «Ναι. Γιατί όχι; Εγώ θα τον αλλάξω. Κοινή λογική χρειάζεται. Και λίγη καλή θέληση. Πόσο δύσκολο είναι, διάολε, ν’ αλλάξεις, αν όχι τον κόσμο, τουλάχιστον την Ελλάδα και τους νέους Έλληνες;» Πολύ, όπως αποδείχτηκε στην πορεία. Αλλά δεν το ‘βαλα κάτω. Γκρίνιαζα, διαμαρτυρόμουν, φώναζα… Μέχρι που άλλαξα χώρα. 

Τα 16 χρόνια στην Αγγλία και στη ναυτιλία τα ακολούθησαν 20 στην Ελλάδα και στον χώρο του αυτοκινήτου. Χρόνια που πέρασαν είτε πουλώντας αυτοκίνητα είτε γράφοντας γι’ αυτά, και όχι μόνο γι’ αυτά. Κι εκεί είναι που πρωτοάκουσα: «Ρε συ, γιατί δεν γράφεις κάτι; Ωραία τα λες.» Κι αυτό ειπώθηκε ξανά και ξανά. Περίεργο… Διότι εγώ πίστευα ότι το να γράφεις μια δυο εξυπνάδες δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορείς να γράψεις και κάτι πιο ολοκληρωμένο. Εκτός κι αν το τελευταίο είναι μια ανθολογία των πρώτων. Με τρόπο όμως που να βγάζει νόημα, αντιλαμβάνεστε. 

Δυο πράγματα με ανησυχούσαν όταν άρχισα πλέον να το σκέφτομαι σοβαρότερα. Πρώτα, το ότι σκόρπιες προτάσεις και συγκροτημένο blog δεν είναι απαραίτητα έννοιες αλληλένδετες. Μπορεί δηλαδή, ναι, να έχεις την ικανότητα να γράψεις μια δυο έξυπνες ατάκες, αλλά προσπαθώντας να τις δέσεις μεταξύ τους πάνω από έναν κοινό παρονομαστή, να κινδυνεύεις να ακροβατείς στα όρια της ασάφειας, αν όχι της ασυναρτησίας. Βέβαια, είναι οπωσδήποτε ενθαρρυντικό το ότι πουλιούνται ολόκληρα βιβλία, για παράδειγμα, με προτάσεις που δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα. Το δεύτερο πράγμα που με προβλημάτιζε ήταν, και παραμένει φυσικά, η ξαφνική αλλά όχι απαραίτητα ανεξήγητη έλλειψη έμπνευσης.  

Προς άμβλυνση λοιπόν της δεύτερής μου ανησυχίας, αυτό θα ‘ναι ένα blog που θα περιλαμβάνει και ορισμένα από τα γραπτά των προηγουμένων ετών. Κομμάτια που μέρη τους δημοσιεύτηκαν στα καλά περιοδικά Autocar και Drive. Από την εποχή που, διευθύνοντάς τα, συνήθως φορώντας στολή της αντιτρομοκρατικής, φρόντιζα να παρεμβάλλεται κείμενο ανάμεσα σε σελίδες διαφήμισης αυτοκινήτων ώστε να τις αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο. 

Θα ‘ναι ένα blog που θα έχει και κείμενα που θα γραφούν επί τούτου, παρατηρώντας την Ελλάδα και τους Έλληνες. 

Θα ‘ναι ένα blog που ελπίζω να διαβάζεται με τον τρόπο που θα γράφεται – με χιούμορ, συνήθως αυτοσαρκαστικό.

Θα ‘ναι τέλος ένα blog που θα ξεκινά μ' ένα απ’ αυτά τα μακροσκελή, ασυνάρτητα εισαγωγικά σημειώματα που σπάνια διαβάζονται…

ΒΧ