ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ

«Αυτό που ζούμε είναι τραγικό», είπε καλώντας πρόσφατα τη Βουλή να υπερψηφίσει το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών ο επόμενος Παπανδρέου. Και μίλησε για «στιγμές ιστορικές» και για «συνθήκες που δεν έχουμε καταλάβει». 

Ποιοι δεν έχουμε καταλάβει; Εσείς κι εγώ; Δεν νομίζω. Διότι απλοί, κανονικοί άνθρωποι όπως εμείς είναι σίγουρο ότι κάτι έχουμε καταλάβει. 

Έχουμε καταλάβει, για παράδειγμα, ότι για τα επόμενα 10, 20, μπορεί και 100 χρόνια θα ζούμε μόνο για να εξοφλούμε δημόσια χρέη, πληρώνοντας φόρους και έκτακτες εισφορές που θα συνεχίσουν να καταλήγουν στον ίδιο διάτρητο πίθο των ανίκανων να μηρυκάζουν και να πέρδονται ταυτόχρονα φοροαρπακτικών Δαναΐδων.

Έχουμε καταλάβει πόσο συστηματικά ψεύτες (ή επικίνδυνα βλάκες) ήταν και παραμένουν αυτοί που προεκλογικά μας καλούσαν να επιλέξουμε ανάμεσα σε «σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα» υποσχόμενοι ότι «λεφτά υπάρχουν», ενώ μετεκλογικά διερρήγνυαν τα Vardas τους για το ότι «αποκλείεται αναδιάρθρωση του χρέους» διαβεβαιώνοντας ότι «δεν θα δεχόντουσαν κανενός είδους εποπτεία» κ.λπ. και, δυο χρόνια τώρα, αντί να περιορίσουν δραστικά ένα κράτος/Λερναία Ύδρα, σκαλίζουν τον αφαλό τους. 

Έχουμε καταλάβει ότι ακόμη κι αν το «κούρεμα» του χρέους (και η σφαλιάρα που παραδοσιακά ακολουθεί κάθε κούρεμα) αποδειχτεί βήμα θετικό, είναι το τελευταίο πριν την απομόνωση, τη μαγκρεμποποίηση και την επιστροφή στην ένδοξη μνα.

Έχουμε καταλάβει ότι μαζί με τα ψέματα τέλειωσαν και τα «αν δεν», του τύπου «αν δεν σταματήσει η κακοδιαχείριση…», «αν δεν συμμορφωθούμε…», «αν δεν παταχθεί η φοροδιαφυγή…», (συμπληρώστε εδώ τους δικούς σας επιθυμητούς όρους λύτρωσης).  

Έχουμε καταλάβει ότι, ενώ μόνοι μας κάναμε τα οικονομικά μας σώβρακο, μας φταίνε τώρα όλοι οι άλλοι.

Έχουμε καταλάβει ότι χάρη στους αξιοθρήνητους κυβερνητικούς χειρισμούς, η δική μας είναι η μόνη χώρα από τις προβληματικές PIGS που μπαίνει –περήφανα, είναι αλήθεια, και με το κεφάλι ψηλά μια και η ίδια το ζήτησε– σε καθεστώς εποπτείας, κάτι που προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου.

Έχουμε καταλάβει πόσο ζώα (ή πόσο εθελούσια τυφλοί) ήμασταν τόσο καιρό που δεν ξέραμε (ή, χειρότερα, ξέραμε αλλά το θεωρούσαμε ανώδυνο, χαριτωμένο και γραφικό) τι συβαριτικό φαγοπότι γινόταν στο Δημόσιο, λες και το φρικαλέο, αδίστακτα παρασιτικό, σαδιστικά αυθάδες κηφηναριό που αμείβονταν κάθε μήνα με το ΑΕΠ του Λεσότο απλώς για να μετατρέπει οξυγόνο σε διοξείδιο του άνθρακα δεν συντηρούταν με τα δικά μας λεφτά.

Έχουμε καταλάβει, έστω κάποιοι, τη ματαιότητα των καταλήψεων και των απεργιών που τελικά το μόνο που σήμερα καταφέρνουν είναι να βασανίζουν περισσότερο τον αδύναμο, ανήμπορο να αντιδράσει πολίτη.

Έχουμε καταλάβει ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, ιερότερο βέβαια αυτού στην εργασία. 

Έχουμε καταλάβει ότι ο περήφανος νεοέλληνας ό,τι δεν κάνει αντικανονικά το κάνει αντικοινωνικά.

Έχουμε καταλάβει ότι κανενός είδους κούρεμα δεν μπορεί να μας γλυτώσει από την πολιτική χρεωκοπία. 

Έχουμε καταλάβει ότι ο θεσμός της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας υπάρχει απλώς για να κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι, προφανώς βαθιά προβληματισμένος, ένας καθόλα αξιοπρεπής, ηλικιωμένος κύριος όταν μοιάζει να ενημερώνεται από τον γιο του αφεντικού.

Έχουμε καταλάβει ότι όταν γίνουν εκλογές, ο κυρίαρχος, αλλά αδιόρθωτα μαλάκας, λαός θα ξαναστείλει στη Βουλή τους ίδιους φιλάρεσκους φελλούς, τους ίδιους πιο άχρηστους κι από λιμενεργάτη στα Βαρδούσια επαγγελματίες κομματάνθρωπους, αλλάζοντας απλώς τις θέσεις τους στην αίθουσα.

Έχουμε καταλάβει τη ματαιότητα αξιέπαινων, αρχικά, πολιτικών πρωτοβουλιών μέσα σ’ ένα περιβάλλον γενικού βολέματος, αδιάφορου «ελαμωρετώρα» και αθεράπευτου «ασεγιαύριο».

Έχουμε καταλάβει ότι κανένας πραγματικά ικανός, αφιλοκερδής, μη υστερόβουλος άνθρωπος δεν πρόκειται να βάλει το κεφάλι του στον απύθμενο ντορβά της πολιτικής για να δουν τα παιδιά μας άσπρη μέρα. 

Έχουμε καταλάβει, όσοι τουλάχιστον επιμένουμε να ενημερωνόμαστε από την ελληνική τηλεόραση, ότι θα παρακολουθούμε τηλεοπτικά σκουπίδια αφιερωμένα σε μια ατέρμονη αναζήτηση για τον επαναπροσδιορισμό αφενός των ανώτερων ορίων της υπερβολής και της κινδυνολογίας και αφετέρου των κατώτερων ορίων του κιτς και της κακογουστιάς. 

Έχουμε καταλάβει ότι ο κόσμος αλλάζει, η κοινωνία αλλάζει.

Έχουμε καταλάβει ότι θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα όρια αντοχής μας – και να τα ξεπεράσουμε.

Έχουμε καταλάβει ότι τίποτε πλέον δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ή σίγουρο.

Έχουμε καταλάβει ότι δύσκολα μπορεί να προγραμματίσει κανείς την επόμενη του μέρα, πόσω μάλλον την επόμενή του κίνηση.

Έχουμε καταλάβει ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτά που χρειαζόμαστε και όχι με αυτά που θέλουμε, περισσότερο αυτάρκεις τώρα και ουσιαστικότερα ολιγαρκείς.

Έχουμε καταλάβει ότι οι στιγμές αναψυχής μας θα είναι πια ριζικά διαφορετικές, αλλά όχι απαραίτητα λιγότερες ή φτωχότερες σε συναισθήματα.

Έχουμε καταλάβει ότι, για να μας χαρίζουν περισσότερη ζέστη, θα πρέπει τώρα να κόβουμε μόνοι μας τα ξύλα μας. 

Έχουμε τέλος καταλάβει ότι χρειαζόμαστε επειγόντως έναν νέο Διαφωτισμό, μια νέα Αναγέννηση.

ΒΧ