ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ

Διαβάζω στην Καθημερινή ότι σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιεί το  www.hotels.com, τα αποτελέσματα της οποίας δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα, τα ταξί του Λονδίνου επελέγησαν, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, ως «τα καλύτερα ταξί του κόσμου». 

Σύμφωνα με την έρευνα, το Λονδίνο πήρε την πρώτη θέση της κατάταξης, με μεγάλη μάλιστα διαφορά από τις άλλες πόλεις, σε ερωτήσεις που κυμαίνονταν από την ασφάλεια ως την φιλικότητα των οδηγών ταξί και την καλή γνώση της περιοχής. Η έρευνα αυτή έγινε τον Αύγουστο σε δείγμα περίπου 5.000 ανθρώπων που ρωτήθηκαν σε 23 χώρες.

Και θυμήθηκα τις βροχερές και κρύες νύχτες του Λονδρέζικου χειμώνα. Κι αυτούς τους παράξενους, αξιοθρήνητους τύπους που έβλεπα καβάλα σε κακορίζικα μηχανάκια, με το L (Learner) του μαθητευόμενου κολλημένο στην πινακίδα. Φορούσαν παλιομοδίτικα κράνη οι περισσότεροι, ναυτικές νιτσεράδες, χοντρές γαλότσες και άκαμπτα εργατικά γάντια, αλλά ήταν απαραίτητα ζωσμένοι όλοι με αντανακλαστικές λουρίδες.

Μπροστά τους, στερεωμένες όπως-όπως στο τιμόνι, είχαν διάφανες σακούλες με νοτισμένους χάρτες της πόλης. Κινούνταν αργά, σπασμωδικά και ανισόρροπα, σταματώντας πού και πού στην άκρη του δρόμου, σαν να έψαχναν κάτι. Κι έδειχναν να μη νοιάζονται διόλου για τον καιρό, την κυκλοφορία και τα διώροφα λεωφορεία που απειλούσαν την ύπαρξή τους.

Η πρώτη φορά που συνάντησα αυτή την περίεργη φυλή δικυκλιστών ήταν πίσω στο μακρινό 1976. Και ρώτησα βέβαια αν εξέτιαν κάποια ποινή, απ’ αυτές που μόνο Βρετανοί δικαστές έχουν την φαντασία να επιβάλλουν –δεν μπορεί, θα ‘χετε δει τις περούκες τους–, ή αν είχαν απλώς χάσει κάποιο στοίχημα. 

Όταν όμως έμαθα τι ήταν όλοι αυτοί και τι διάολο έκαναν στη βροχή και το κρύο, αψηφώντας την κίνηση και παίζοντας τη ζωή τους κορόνα-γράμματα, πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Διότι εκείνοι οι μουσκεμένοι, ριψοκίνδυνοι, ατρόμητοι αναβάτες δεν ήταν παρά υποψήφιοι οδηγοί ταξί. Είχαν μάλιστα και όνομα: The Knowledge Boys! 

Βλέπετε, σε αντίθεση με τον αντίστοιχο, κατάφωρα αδικημένο Έλληνα «επαγγελματία», ο Λονδρέζος οδηγός ταξί απαιτείται να έχει πλήρη γνώση της μεγαλούπολης, γνώση που εκτός από δρόμους, πλατείες, πάρκα και σταθμούς τρένων ή μετρό, περιλαμβάνει κάθε ιστορικό ή άλλο αξιοθέατο, κάθε ξενοδοχείο, εστιατόριο, κλαμπ, αλλά και νοσοκομείο, αστυνομικό τμήμα, εκκλησία, δημόσια υπηρεσία κ.λπ. 

Και όχι μόνο. Πρέπει να γνωρίζει λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα, με ποιους δρόμους διασταυρώνεται κάθε λεωφόρος και ποια θέατρα συναντά κανείς σ’ αυτήν. Και με ποια σειρά. Οτιδήποτε δηλαδή χρειάζεται για να μεταφέρει οποιονδήποτε οπουδήποτε. Από την αμεσότερη και ταχύτερη διαδρομή. Αποφασίζοντας αστραπιαία. Χωρίς να συμβουλεύεται χάρτες, συστήματα πλοήγησης ή κέντρα ελέγχου. Και σκεφτείτε ότι μιλάμε για πάνω από 25.000 δρόμους σε μια ακτίνα 10 χιλιομέτρων από το νοητό κέντρο της πόλης.

Αναμφίβολα, πρόκειται για τις πιο απαιτητικές ανάλογες εξετάσεις στον κόσμο. Η «Γνώση» απαιτεί, κατά μέσο όρο, τρία χρόνια, ενώ κάθε υποψήφιος πρέπει να είναι ψυχολογικά και οικονομικά προετοιμασμένος να δώσει εξετάσεις τουλάχιστον 12 φορές(!) πριν αποκτήσει την άδεια.

Τα γράφω αυτά επειδή ο αξύριστος που χειριζόταν υποτυπωδώς –γιατί «οδηγούσε» δεν το ‘λεγες– τη βρομερή Toyota που μου ‘τυχε τις προάλλες ήταν, μέχρι πριν λίγους μήνες και πριν το upgrading, σερβιτόρος σε ταβέρνα στον Νέο Κόσμο.

Τα γράφω αυτά επειδή διαβάζω ότι «δεν είδαμε τίποτα ακόμη», ότι «θα τρίβουμε τα μάτια μας» και ότι «θα χυθεί αίμα», εκτός από λάδια. Τα γράφω επειδή ακούω τον μαινόμενο ταξί-αρχο Λυμπερόπουλο με το ροζ πουκάμισο και το κομοδινί μαλλί (ή μήπως είναι αντίστροφα;) να απειλεί κάποιους ότι θα τους «λιώσει», άλλους ότι θα τους «ξεπαστρέψει», ότι «δεν θα πάνε στο νεκροταφείο μόνοι τους» κι άλλα τέτοια εμπνευσμένα αντιστασιακά. 

Και ποιοι έχουν αυτόν τον ανεκδιήγητο τύπο εκλεγμένο μπροστάρη; Αυτοί που έγιναν ταξιτζήδες χωρίς μόρφωση, χωρίς ξένες γλώσσες, χωρίς ειδική εκπαίδευση, χωρίς μηχανολογικές γνώσεις, χωρίς εμπειρία. Με υποτυπώδεις, αστείες εξετάσεις. Είτε κληρονομώντας μια άδεια, είτε πληρώνοντας χιλιάδες κάποιον μεγαλομαντρά. Μαύρα, βέβαια. Για κάτι που κόστιζε κάποτε πενήντα και εκατό ευρώ. 

Αυτοί που έκλεισαν αεροδρόμια και λιμάνια μέσα στον Αύγουστο. Αυτοί που έχυσαν λάδια στους δρόμους. Αυτοί που προπηλάκισαν, που απείλησαν, που έσπασαν. Αυτοί που έχουν μετατρέψει τις αυτοκινούμενες παράγκες τους σε πειρατικά φορτο-ταξί της δεκαετίας του ’50. Αυτοί που όταν δεν σε κάνουν μαύρο στο καυσαέριο σε κάνουν μαύρο στο ξύλο. Αυτοί που «τάσσονταν και μάλιστα κατηγορηματικά» κατά των ταμειακών. Αυτοί που σέρνονται στους δρόμους. Με τσαμπουκά και το χέρι έξω, κρεμασμένο σαν συκωταριά. Οι φιλεύσπλαχνοι σουλτάνοι της διπλομίσθωσης. Οι μάγοι της διπλής ταρίφας.

Καλά όμως που η κυβέρνηση χαρακτήρισε «ακατανόητες» και «αδικαιολόγητες» και αυτές τις κινητοποιήσεις, τονίζοντας πως όσοι δεν συμμορφωθούν «θα υποστούν τις κυρώσεις που προβλέπονται από τον νόμο». Κι ήρθε η καρδιά μας στον τόπο της...


ΒΧ