Ο ανόητος κ. Coelho και το Ράλυ Ακρόπολις

Το κομμάτι αυτό γράφτηκε για το περιοδικό DRIVE, αμέσως μετά το επετειακό Ράλυ Ακρόπολις του 2003. Σκέφτηκα να το ανεβάσω κι εδώ για να το μοιραστώ και μ’ όσους είχαν την τύχη να μη με διαβάζουν τα χρόνια εκείνα.

Ο Coelho δεν ήταν αυτός που είπε πως όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις; Θα ‘θελα πολύ να τον γνωρίσω. Και να του χώσω μια σβουριχτή φάπα. Πώς βγαίνεις κύριε και λες τέτοιες μπαρούφες όταν έχεις να κάνεις με το Ακρόπολις;

Οι Αγγλοσάξονες, απ’ την άλλη μεριά, λένε: «A million things can go wrong; and probably will». Φράση που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο όλα όσα συνέβησαν στο πλήρωμα του αυτοκινήτου #116 τις μέρες πριν το 50^ο Ακρόπολις. Read it and weep...

Σάββατο 31.05.03

Το Evo VI φτάνει στην Ελλάδα. Ο ing. Γιώργος Πετρόπουλος αποφαίνεται ότι περνάει τα yumps στη Βαρυμπόπη «σαν μαγικό χαλί». Τα Pirelli KC, αν και ακόμα «άκοπα», χαρίζουν απρόσμενη πρόσφυση στο μπόσικο χώμα.

Δευτέρα 02.06.03

Οδηγός (Georg Reitsperger) και συνοδηγός (εγώ), όπως πάντα με το σταυρό στο χέρι, φεύγουν για γράψιμο τις μέρες που έχει ορίσει η οργάνωση. Κατεβαίνοντας την απλή μετά το Ελευθεροχώρι, άγνωστο γιατί, αρχίζω ν’ ανακατεύομαι... Τέρμα οι πρωινές πορτοκαλάδες. Δια παν ενδεχόμενον αγοράζονται δραμαμίνες.

Τρίτη 03.06.03

Πριν γράψουμε Παύλιανη και Στρώμη, ξεσπάει μπουρίνι με κεραυνούς και χαλάζι. Το χώμα είναι εντάξει μέχρι το οροπέδιο στην Καταβόθρα όπου γίνεται σαπούνι. Με μόλις 20 km/h το Mitsubishi L200 των δοκιμών γλιστράει ανεξέλεγκτα με το πλάι και ακουμπάει το 206 του Σταυριανουδάκη, που είχε ήδη κολλήσει στον πηλό, πριν καταλήξει με το πλάι στο χαντάκι, όπου και μένει για τις επόμενες πέντε(!) ώρες.

Μετά από δεκάδες άσκοπες προσπάθειες να βγούμε απ’ το χαντάκι, το κόβω στη βροχή με τα πόδια για να βρω βοήθεια ή σήμα για το κινητό. Βρίσκω σήμα και με τη βοήθεια του Nissan Navarra που μας είχε παραχωρήσει η αντιπροσωπία για υποστήριξη, αλλά και του Νίκου Πασαλή της ΕΛΠΑ, ξεκολλάμε το L200 και μαζεύουμε και το 206 που απ’ το σπινάρισμα έχει μείνει από δίσκο. Όταν βγαίνουμε από την Παύλιανη είναι 11 το βράδυ. Παύλιανη και Στρώμη μένουν στ’ άγραφα.

Τετάρτη 04.06.03

Τελειώνουμε το γράψιμο των υπολοίπων ΕΔ. Το βράδυ ξενυχτάω μεταφράζοντας από τα γερμανικά 50 σελίδες σημειώσεις για Παύλιανη και Στρώμη προηγουμένων χρόνων.

Πέμπτη 05.06.03

Στον τεχνικό έλεγχο, στη Λαμία, οι έφοροι, ψηλαφώντας το roll cage και διυλίζοντας τον κώνωπα, ανακαλύπτουν λίγα χιλιοστά κενού τα οποία απαιτούν να συγκολληθούν πριν την εκκίνηση, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο μιας και πρέπει να τρυπηθεί απ’ έξω ο ουρανός του Evo σε τουλάχιστον δυο σημεία. Παράλληλα, το GPS με το οποίο ο κ. Richards εφοδιάζει όλα τα αγωνιστικά, δεν αναγνωρίζει ότι δορυφόροι υπερίπτανται της Λαμίας και χάνουμε άλλες δυο ώρες περιμένοντας στο λιοπύρι. Κανείς απ’ την οργάνωση δεν φαίνεται να δίνει ιδιαίτερη σημασία στα πίσω νούμερα. Εν τω μεταξύ, ο Γιώργος Πετρόπουλος βρίσκει λύση για την κόλληση του roll cage και η δουλειά γίνεται πίσω στην Αθήνα στο εργαστήρι του Γιώργου Λύκου σε χρόνο dt – δεν πίστευα στα μάτια μου.

Τη στιγμή λοιπόν που Carlos, Tommi και Σία βρίσκονται ήδη ξεκούραστοι στην Ακρόπολη, το δικό σας πλήρωμα φοράει τις φόρμες του σε χωράφι της Λυκόβρυσης. Ανακαλύπτω πως οι σόλες των αγωνιστικών μου παπουτσιών ξεκολλάνε απ’ την αχρηστία. Τα Westover έχουν γίνει σαν τις γκέτες του Σκρουτζ ΜακΝτακ και τρέμω στη σκέψη μήπως χρειαστεί να βγω μισοξυπόλητος απ’ το αυτοκίνητο στη ράμπα της εκκίνησης.

Στο δρόμο για την Ακρόπολη πέφτουμε σε πορεία στη Σταδίου! Αγωνιζόμαστε να φτάσουμε στην εκκίνηση από στενά και πεζόδρομους. Τα καταφέρνουμε στο παρά πέντε. Αργότερα, οι σκηνές με τις χιλιάδες κόσμου στο δρόμο μετά την Ακρόπολη είναι πρωτόγνωρες.

Παρασκευή 06.06.03

Η μεγάλη μέρα! Επιτέλους αντί για 37 πράγματα τώρα θ’ αρχίσω να σκέφτομαι ένα – να φτάσουμε στον τερματισμό.

Φεύγουμε απ’ το σέρβις στη Λαμία. Στην έξοδο, πρέπει να εφοδιαστούμε με την ίδια για όλους βενζίνη απ’ την εταιρεία AWF. Στα άλλα αυτοκίνητα η διαδικασία παίρνει 3’. Σε μας 33’. Στην κυριολεξία. Η αντλία της AWF έχει φουσκώσει το αλουμινένιο ρεζερβουάρ ασφαλείας τόσο που αρχίζει να πετάει τις βίδες του. Απομακρυνόμαστε κακήν κακώς απ’ το Evo. Αν σκάσει το ρεζερβουάρ, το μπαμ θ’ ακουστεί στους Βωξίτες. Τελικά μας βάζουν βενζίνη με χωνί. Να χέσω την τεχνολογία...

Ανεβαίνουμε, πολύ καθυστερημένοι, προς την πρώτη ΕΔ Παύλιανη με την ψυχή στο στόμα και δεκάδες αυτοκίνητα θεατών απέναντί μας. Τελικά, καπελωνόμαστε μόλις 8’. Στο ΣΕΧ μας στέλνουν άρον-άρον στην αφετηρία της ΕΔ και δεν μας δίνουν το τρίλεπτο που δικαιούμαστε. Εκλιπαρούμε τον αφέτη της ΕΔ για καινούριο χρόνο (1’) για να προλάβουμε τουλάχιστον να βάλουμε κράνη και να δεθούμε. Αρνείται επιδεικτικά και, ο γελοίος, έχει το θράσος μετά να ισχυριστεί στην αλυτάρχη ότι φτάσαμε δεμένοι στην αφετηρία και λυθήκαμε επίτηδες για να πάρουμε 1’ και να γλιτώσουμε έτσι τη σκόνη (ποια σκόνη που ‘ταν όλα μούσκεμα;) του προηγουμένου αυτοκινήτου. Ντροπή σου, ανεκδιήγητε. Θα πρέπει σήμερα να αισθάνεσαι πολύ περήφανος που κατόρθωσες να δώσεις έτσι ενδιαφέρον στη μίζερη ζωή σου, όποιος και να ‘σαι.

Ξεκινάμε την ΕΔ με την ψυχολογία στο ναδίρ. Η ανάρτηση ωστόσο ισοπεδώνει τις φυτευτές πέτρες στο ανέβασμα για την Πυρά, ενώ τα Pirelli δεν καταλαβαίνουν Χριστό ούτε από σκόρπιες κοτρόνες, ούτε από τις ράγες που έσκαψαν τα μπροστοκίνητα 1.600άρια. Οι σημειώσεις σωστές. Άντε να δούμε…

Στο 13^ο χιλιόμετρο, μετά το ποταμάκι, διαβάζω “L2– into R2–lg” (αριστερή μείον 2, σε δεξιά μείον 2 συνεχή). Δεν θα μάθω ποτέ πώς του ‘ρθε του Georg να ρωτήσει “no cut?” Πριν προλάβω ν’ απαντήσω, ούτε κι εγώ ξέρω τι, το Evo γλιστράει στη λάσπη και κρεμάει τους δυο αριστερούς τροχούς στην πλαγιά. Πετάγομαι (τρόπος του λέγειν) έξω και τρέχω καμιά 300αριά μέτρα προς τα πίσω για βοήθεια. Ψυχή... Ξανά στο αυτοκίνητο και άλλα 300 μέτρα μπροστά μπας και βρω δυο τρεις θεατές για να σπρώξουν. Ερημιά… Τα μηνίγγια μου πάνε να σπάσουν μέσα στο κράνος. Θυμάμαι πώς χάσαμε το μακαρίτη τον Recalde και τα παρατάω. Έχει άλλωστε περάσει κάμποση ώρα. Ο Georg έρχεται δίπλα μου και ψελλίζει: “Sorry, Vassili”. Σχεδόν βουρκώνουμε…

Λίγο αργότερα, ο ουραγός της ΕΛΠΑ κάνει μια έτσι και μας βάζει πάλι στο δρόμο. Έτσι απλά. Όσο απλά πήγαν στο βρόντο κόποι και έξοδα μηνών. Οι πρώτες σκέψεις που μοιραία έρχονται στο μυαλό είναι πώς θα αντικρίσω τους ανθρώπους της Pirelli, που μας έβγαλαν απ’ τη δύσκολη θέση όταν άρχισαν να σφίγγουν τα πράγματα, τον κ. Τσώλη της Τροχός ΑΒΕΕ (Sebring, Folia Tec), τα παιδιά του DRIVE που με ανέχτηκαν τόσο καιρό και φυσικά τους υπόλοιπους συναδέλφους στη Mototech που δεν μ’ έχουν ακόμα στείλει στο διάολο με τις ιδέες που ‘χω.

Σάββατο 07.06.03

Βρίσκω τον Κλεάνθη και τον Δημήτρη και, μετά τα σουβλάκια που έχει οργανώσει για τους φίλους του DRIVE η κ. Πόπη στο Ρεγγίνι, παίρνουμε τα βουνά για να παρακολουθήσουμε άλλο ένα Ακρόπολις απ’ τις πλαγιές. Ποτέ πια από μέσα!

Κυριακή 08.06.03

Ή τουλάχιστον έτσι είπα αμέσως μετά. Ναι, αλλά έλα τώρα που το πήρα ανάποδα; Τώρα βλέπετε είναι προσωπικό. Χαρίτος εναντίον Ακρόπολις! Σε κλειδωμένο κλουβί. Χωρίς γάντια. Πάρτε από τώρα τα εισιτήριά σας για το 2004…

BX