Λίγα ψίχουλα διαδίκτυου σου γυρεύω...

... κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω.

Ήμουν αρκετές μέρες χωρίς internet και, σύγχρονος άστεγος του κυβερνοχώρου, έπαιρνα το ηλεκτρονικό μου ντενεκάκι κι έβγαινα στη γύρα για λίγα διαδικτυακά ψίχουλα. 

Προσπαθούσα δε καθημερινά να πείσω τον ΟΤΕ ότι το πρόβλημα ήταν στη γραμμή και όχι στο router. Στην πορεία όμως, και μετά από πάμπολλες πολύλεπτες τηλεφωνικές αναμονές, έμαθα απέξω κάθε νότα και κάθε στίχο ενός Narcotic κάποιων Liquido – μπορεί και να ‘ναι ανάποδα, το υγρό ενός ναρκωτικού, οι αναμονές δεν το ξεκαθάριζαν. Ξέρετε ποιο εννοώ, αυτό που λέει “And I touched your face, narcotic mind from lazed Mary-Jane”, whatever the fuck that means…

Δυο φορές μου ζήτησαν απ’ τον ΟΤΕ να μείνω σπίτι να περιμένω το συνεργείο, ευτυχώς σε ασυνήθιστα συγκεκριμένη ώρα – 8 με 2. Την πρώτη δεν ήρθαν. Ούτε τη δεύτερη, που ήταν για σήμερα. Αλλά αυτή τη φορά ήταν για καλό. Γιατί τηλεφώνησαν το πρωί, με την ουρά στα σκέλια πιθανότατα, μιας και δεν έχουν τηλεφωνήσει αυτοί σε μένα άλλη φορά, για να μου ανακοινώσουν ότι ναι, το πρόβλημα ήταν τελικά στη γραμμή.

Και πάλι καλά που είχα να κάνω με τον ΟΤΕ που, αν μη τι άλλο, τον βρίσκεις, υφίσταται. Άλλοι υπόσχονται ταχύτατους λαγούς με δωρεάν πετραχήλια κι όταν έρθει η κακιά η ώρα –που να ‘στε σίγουροι, θα ‘ρθει και θα σου θυμίσει πόση πληροφόρηση έχεις συνηθίσει να θεωρείς άμεση, εύκολη και δεδομένη–, ανακαλύπτεις ότι ορισμένοι υπάρχουν μόνον ως τραπεζικοί λογαριασμοί και μεταλλικές επιγραφές στο 80, Broad Street, Monrovia, ή σ’ όποια τέλος πάντων είναι η ταχυδρομική διεύθυνση ανάλογων παρόχων υπηρεσιών τηλεπικοινωνίας με σημαίες ευκαιρίας.

Όπως και να ‘χει… ονομάζομαι ΒΧ και είμαι διαδικτυακά εξαρτημένος. Αλλά κάνω θεραπεία. Όχι, αλήθεια.

ΒΧ