20/4/12

Η επόμενη μέρα


Έχετε καθίσει να σκεφτείτε πώς θα ‘ναι η επόμενη μέρα στη Βουλή; Όχι, γιατί έχετε και δουλειές, υποθέτω. Καλό είναι πάντως να αρχίσετε να το κάνετε γιατί όπως κι αν αυτή οριοθετηθεί χρονικά, τη βλέπω να ‘ρχεται βαριά συννεφιασμένη.

Για Κοινοβούλιο δέκα κομμάτων μιλάνε οι δημοσκόποι – που τελευταία κάνουν χρυσές δουλειές, αυτοί κι οι κλειδαράδες. Ακόμη κι αν επιβεβαιωθούν –πράγμα που δεν πολυπιστεύω γιατί απαντήσεις ελαχίστων τυχαίων σκοτισμένων σε δυσνόητες ερωτήσεις με μεγάλες λέξεις και πολλά σύμφωνα, εκφράζουν κυρίως μια περίσσια και ανώδυνη εκδικητικότητα– ποια απ’ αυτά τα κόμματα θα κυβερνήσουν;

Ποια θα εφαρμόσουν τις δεσμεύσεις της χώρας; Ποιο από τα δυο «μεγάλα» κόμματα θα ξυπνήσει την επομένη των εκλογών μ’ έναν φρέσκο χρώμα φιλελευθερισμού στα μάγουλά του; Και πώς θα πάει μπροστά τη χώρα, είτε μόνο του το κάνει αυτό είτε με παρέα; Και με ποιους; Με τους ίδιους χτεσινούς αναίσχυντους ρουσφετολόγους που ανενδοίαστα αλλάζουν θέσεις και κόμματα σαν φανέλες;

Και πώς θα σταθεί με αποτελεσματικότητα απέναντι στους χρεοκοπημένους εραστές της βλακείας, τους απολιθωμένους κομισάριους της εξίσωσης προς τα κάτω, τους καλοκάγαθους τροβαδούρους της απρόσωπης μετριότητας, τους καλοζωισμένους σουλτάνους του τυχοδιωκτισμού και τους φιλόπατρεις υμνητές της Kristallnacht και της Endlösung, φροντίζοντας στην πορεία να μείνει η χώρα στην Ευρώπη – και να μας παίρνει κι ο υπόλοιπος κόσμος στα σοβαρά;

Φαντάζεστε τι έχει να γίνει εκεί μέσα από τη στιγμή που με κάποιο μυστήριο τρόπο προκύψει κάποιο σχήμα διακυβέρνησης; Προκειμένου αυτό να μπορέσει να εφαρμόσει όσα υποσχεθήκαμε για να ξαναπάρουμε ζεστά λεφτά, στην καλύτερη περίπτωση θα δούμε ανίερες ευκαιριακές συμμαχίες του τύπου «ο Μήτσος κι εγώ κι όλοι σας», διαρκείας ημερών ή και ωρών ακόμη και με τα ανάλογα βέβαια οδυνηρά για τη χώρα ανταλλάγματα, ενώ στη χειρότερη φοβάμαι ότι θα ζήσουμε ξανά το καλοκαίρι του ’65, χωρίς μάλιστα την κομψοέπεια της εποχής.
   
Μέσα σ’ ένα πολιτικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από πολιτικούς ηγέτες κατώτερους κάθε περίστασης η οποία θα περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από αλόγιστες υποσχέσεις, βερμπαλιστικούς ακροβατισμούς (ακούω τον Βενιζέλο και θυμάμαι τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο να μιλάει στον Νίκο Ρίζο στην καθαρεύουσα και τον τελευταίο να αναρωτιέται «Άγγλος είναι;») και ξύλινο λόγο του τύπου «κάνε με πρωθυπουργό», ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει τις εκλογές του Μαΐου λύτρωση, ή έστω λύση; Ποιος εχέφρων, όσο αισιόδοξος κι αν αισθάνεται, πιστεύει ότι η Δευτέρα θα ξημερώσει με φως ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον;

«Και τι προτείνεις, δηλαδή, να μη γίνουν;» θα μου πείτε. Αλίμονο! Εμείς πρέπει να είμαστε αυτοί που θα αποφασίσουμε  για τη μοίρα μας. Ο κυρίαρχος λαός. Κανένας Μπαρόζο, καμία Λαγκάρντ και κανένας Σόιμπλε. Με αξιέπαινη σεμνότητα αναγκάστηκαν άλλωστε να το παραδεχτούν και οι ίδιοι!

Θα ήθελα μόνο δύο πράγματα: το πρώτο είναι, πριν την 6η Μαΐου, να βρούμε όλοι λίγα λεπτά, για αναλογιστούμε με ηρεμία τις συνέπειες της ψήφου μας σαν αυτή να ήταν η μόνη που θα μετρούσε. Σαν να ψηφίζαμε δηλαδή μόνο εμείς. Απλοϊκός συλλογισμός, ναι, αλλά μόνο έτσι μπορεί κάποιος να καταλάβει τη δύναμη μιας ψήφου. Και όταν έρθει ή ώρα να περάσουμε πίσω από το παραβάν, με την ευθύνη που μας αναλογεί να της δώσουμε την βαρύτητα που της αξίζει.

Όσο για το δεύτερο, ακόμη κι αν πολλοί από μας απείχαμε από προηγούμενες εκλογές, αυτή τη φορά θα ήθελα να ψηφίσουμε όλοι. Όσοι τουλάχιστον πραγματικά αγαπάμε αυτή την πατρίδα. Όσοι προτιμάμε τη δημιουργία από την καταστροφή. Την ανάπτυξη από την αποδόμηση. Τη σύνεση από την άρνηση. Την ελευθερία από την αναρχία. Τη δημοκρατία από τον ολοκληρωτισμό… Οι άλλοι ας πάνε για μπάνιο.

ΒΧ




4 σχόλια:

  1. Δημοκρατία σημαίνει συμμετοχή -για όλους τους λόγους που αναφέρετε στην τελευταία παράγραφο. Κακώς απείχατε από παλαιότερες εκλογικές αναμετρήσεις Βασίλη μου. Όσοι συμμετέχαμε είχαμε τους προβληματισμούς αυτούς και τότε -χωρίς αυτό να μειώνει ή να αλλάζει την ουσία της άποψης που διατυπώσατε.

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμείς δεν απείχαμε, Αχιλλέα. Απλώς χρησιμοποίησα πληθυντικό συνενοχής. Και συμμετείχαμε και προβληματισμούς είχαμε - λίγους βέβαια, μιας και λεφτά υπήρχαν και φωτισμένοι ηγέτες. Ευχαριστώ για το σχόλιό σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βασίλη μου, στην αρχή του κειμένου σου θεωρείς δεδομένο ότι έχουμε δουλειές... Συγγνώμη, λάθος! μπιιιιπ! Αν τώρα, που για πολλούς τα πράγματα έχουν φτάσει στο όριο, δεν είναι ευκαιρία να κάνουμε αυτοκριτική και να αλλάξουμε, τότε δε μας σώζει τίποτα... Συμφωνώ μαζί σου 100%, αυτή τη φορά πρέπει να ψηφίσουμε όλοι, με μοναδικό κριτήριο το καλό της χώρας, όχι τα "βολέματα" ή ό,τι άλλο. Από μόνη της, αυτή η πράξη αποτελεί μια σημαντική στήριξη στο θεσμό της Δημοκρατίας, την οποία εμείς δημιουργήσαμε και διδάξαμε, αλλά μάλλον ξεχάσαμε κάπου στην πορεία... Όχι αποχή, λοιπόν, όχι άκυρο και λευκό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα επειδή ακριβώς δεν έχουμε δουλειές τα γράφουμε όλα αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή