Δεν τα ‘γραφα, πριν λίγες μέρες,
για την Ελβετία και τους Ελβετούς που είχαν ψηφίσει για χαμηλότερα όρια ταχύτητας στις εθνικές
τους οδούς; Ορίστε: «όχι», ψήφισαν, στην
αύξηση των ημερών αδείας τους, από τέσσερις σε έξι εβδομάδες, σ’ ένα ακόμη απ’
αυτά τα δημοψηφίσματα που κατά καιρούς σκαρφίζονται για να διασκεδάσουν μια
βαρετή ζωή που χωρίς συγκινήσεις όπως αυτές θα τους οδηγούσε προς μια αξιοπρεπή,
αλλά απόλυτα προβλέψιμη αφάνεια.
Δεν θα επέστρεφα στο θέμα ωστόσο, αν δεν μου είχαν κάνει
εντύπωση οι εικόνες από τα εκλογικά τμήματα. Καταρχάς, ο φάκελος για το ψηφοδέλτιο:
πάλλευκος, από βαρύ χαρτί, με αφαιρούμενο αυτοκόλλητο για τη σφράγισή του κι
ένα “envelope de vote”
πάνω, για να μη μπερδεύει. Και μετά η κάλπη: μεταλλική και κομψή, χωρίς γωνίες μπας
και χτυπήσει κανείς μέσ' στον αναμενόμενο συνωστισμό, με τη σχισμή της να καλύπτεται από πορτάκι με ελατήρια
(ίσως και μικρά αμορτισέρ της Patek Philippe) για να μη κάνει θόρυβο και ενοχλεί στο άνοιγμα.
Είναι τώρα αυτά ελβετικές υπερβολές ή δεν είναι; Δεν κοιτάνε
εμάς; Τυπώνουμε, σε ημέτερους, κάτι παλιοφακέλους από ανακυκλωμένο χαρτί
τουαλέτας, πασαλείβουμε μια μπάντα με κάτι ύποπτο που αντιδρά στο σάλιο,
κολλάμε μεταξύ τους έξι κομμάτια παλιό πλεξιγκλάς, να φέρνουν σε κουτί, βάζουμε κι από πάνω
το Συντακτικό του Τζάρτζανου και μας έρχεται και φτηνότερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου