Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει “ρεύμα”

Ορισμένοι θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “έχει ρεύμα”. Ίσως αυτό να το βασίζουν στις δημοσκοπήσεις – και όχι στις τελευταίες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε καμιά 150αριά χιλιάδες ψήφους σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές, αν θυμάμαι καλά.

Σε όσους λοιπόν, κοντή τη μνήμη, εκτιμούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ “έρχεται”, να θυμίσω πως τον Οκτώβριο του ’81 ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές με 48%(!) υποσχόμενος στον χαχόλο λαό έξοδο από το ΝΑΤΟ, δημοψήφισμα για την ΕΟΚ, κοινωνικοποίηση των τραπεζών, πάταξη της φοροδιαφυγής, εξυγίανση του Δημοσίου, κατάργηση της γραφειοκρατίας, αποκέντρωση, “αλλαγή” και άλλες τέτοιες παπαριές καμαρωτές.

Το γράφω αυτό γιατί τότε ο μέσος Έλληνας ούτε κατά διάνοια υπέφερε, ή έστω δοκιμαζόταν. Κάθε άλλο. Ήταν άρχοντας. Κιμπάρης. Η χώρα ευημερούσε και ο “κυρίαρχος λαός” της είχε ήδη αρχίσει να ξεκοκαλίζει τα κοινοτικά κονδύλια που εισέρρεαν τότε αφειδώς.

Το ότι δε το συνονθύλευμα (α) των συνιστωσών του παραδοσιακού 4-5%, (β) της περιπλανώμενης κυανοπράσινης πασοκαρίας και (γ) των γνήσια απελπισμένων δεν έχει καταφέρει –παρά τα “μνημόνια”, παρ’ όλη τη συμφορά που μας έχει βρει τα τελευταία χρόνια και παρά την άδικη για τους περισσότερους και ανάλγητη οικονομική κυβερνητική πολιτική– να ξεκολλήσει από το 20τόσο% θα πρέπει κάθε άλλο παρά να ικανοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ.  

Που ίσως εξηγεί και το γιατί, όχι μόνο ακολουθεί τώρα ακόμη πιο ευλαβικά την τακτική όσων προσπάθησαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να αποκτήσουν την πλειοψηφία, ερεθίζοντας τα πιο ταπεινά ένστικτα και εμποτίζοντας μίσος και διχόνοια σε όσους είναι σε απόγνωση, αλλά και το ότι καταφεύγει τελευταία σε ακόμη πιο επικίνδυνες τακτικές.

Όπως οι copy/paste, ανέξοδες, ανεδαφικές υποσχέσεις, οι ανυποστήρικτες καταγγελίες-πυροτεχνήματα, οι απειλές προς τα έσω, οι λεονταρισμοί προς τα έξω και οι λυκοφιλίες με εξουσιομανείς ψεκασμένους καμένους.

ΒΧ

Τόσο καιρό…

Τόσο καιρό υποστήριζα τις “κυβερνήσεις του Μνημονίου” (ακόμη κι εκείνη του ΓΑΠ στην αρχή) γιατί πίστευα πως ο μόνος δρόμος μπροστά είναι οι μεταρρυθμίσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις, η δημοσιονομική προσαρμογή, ο φιλελευθερισμός και εν τέλει το λιγότερο κράτος.

Ακόμη το πιστεύω.

Τόσο καιρό έχω κατηγορηθεί ως συντηρητικός, ως δεξιός, ως φιλοβασιλικός, ως πασόκος... Αλλά δεν είμαι τίποτε παραπάνω από έναν σύγχρονο, προοδευτικό φιλελεύθερο που αγαπά την πατρίδα που τον μεγάλωσε, αλλά μισεί όλους αυτούς που μαγαρίζουν και αυτή και την ιστορία της.

Τόσο καιρό προσπαθούσα, και ακόμη προσπαθώ, να πείσω φίλους και γνωστούς πως το επάρατο Μνημόνιο δεν είναι η αιτία της συμφοράς που μας βρήκε, αλλά η συνέπεια αλόγιστων και υστερόβουλων δικών μας πολιτικών επιλογών.

Τόσο καιρό προσπαθούσα (ακόμη προσπαθώ) να εξηγήσω πως ακόμη κι αν οι “τοκογλύφοι δανειστές” μας χάριζαν όλο το χρέος και η μάγισσα Μιμ μας επέτρεπε να παραμείνουμε και στην Ευρώπη και στο ευρώ, επειδή είμαστε λαός μαγκιόρος και κιμπάρικος κι έχουμε προσφέρει τα πλείστα όσα στην ευρωπαϊκή υπόθεση, πάλι σαν τα μούτρα μας θα τα κάναμε.

Τόσο καιρό τρώω απ’ τα έτοιμα, που ευτυχώς υπήρχαν στη μπάντα για “κατοχές” όπως αυτή εδώ την οποία χρωστούσε στη δική μας μαλθακή, καλομαθημένη, αλώβητη γενιά η Ιστορία.

Τόσο καιρό πίστευα (ακόμη το πιστεύω) πως παρ’ όλη την αφάνταστα άδικη υπερφορολόγηση, είχαμε επιτέλους αρχίσει να βλέπουμε το λυχνάρι του διασώστη στην άλλη άκρη της σπηλιάς.

Τόσο καιρό πίστευα πως είχαμε επιτέλους απαλλαγεί από κηφήνες, φωνακλάδες, γυμνοσάλιαγκες πολιτευτές και φιλάρεσκους υπουργήσιμους γλείφτες παλιάς κοπής.

Τόσο καιρό πίστευα πως ο κ. Σαμαράς, τον οποίο αρχικά δεν πολυεκτιμούσα, θα αποδεικνύονταν τελικά φωτεινή εξαίρεση μέσα στα βορβορώδη βάθη του πολιτικού συστήματος και ο καταλληλότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης.

Δεν πετάω στα σύννεφα. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα την ανάγκη ύπαρξης πολιτικού ρεαλισμού, ειδικά στην σημερινή πραγματικότητα των “κυβερνήσεων συνεργασίας”, όταν μάλιστα αυτές έχουν απέναντί τους έναν διόλου ανέξοδο –να ‘στε σίγουροι–, ξεδιάντροπο λαϊκισμό.

Η εικόνα όμως που βλέπω να εκφράζει ο τωρινός ανασχηματισμός είναι η realpolitik στην πιο κυνική της μορφή - θα τρίζουν τα κόκκαλα του Bismarck...

Αν ο κ. Χαρδούβελης είναι το βήμα μπροστά, αστείοι, απαίδευτοι, εξυπνάκηδες πολιτικάντηδες όπως ο κ. Ντινόπουλος, ο κ. Γιακουμάτος (σε ποια ανάπτυξη μπορεί να συνεισφέρει ο κ. Γιακουμάτος), ή η κ. Βούλτεψη, γραφικές φιγούρες που νόμιζα πως είχαν πλέον περιοριστεί σε τηλεοπτικά πάνελ και αυτιάδες, είναι τα δυο βήματα πίσω.

Την πρίζα κάποιος…

ΒΧ

Τι διάολο είχε στο μυαλό Του;

Για τον Μεγαλοδύναμο εκεί πάνω λέω. 

Γιατί αφήνει να συμβαίνουν τραγωδίες όπως αυτή η ναυτική στην Κορέα, η αεροπορική στον Ινδικό ή εκείνη η απίστευτη με τον μεγάλο σεισμό και το τσουνάμι στην Ινδονησία;

Και τώρα άλλη μια. Στο Αφγανιστάν. Όπου φτωχός κι η μοίρα του…

Γιατί επιτρέπει να χαθούν τόσες αθώες ψυχές;

Μια τρομακτική τραγωδία, πριν 260 χρόνια στη Λισαβόνα –όταν τον σεισμό και το τσουνάμι ακολούθησε και φωτιά με αποτέλεσμα να χαθούν περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι–, έδωσε την αφορμή στον Βολταίρο να γράψει, το 1759, το “Candide ou L’ Optimisme” σατιρίζοντας τη θρησκοληψία.

Αυτό λοιπόν που εξόργισε τότε τον συγγραφέα ήταν οι θρησκευόμενοι της εποχής που θεωρούσαν ότι ο Θεός με τον σεισμό τιμώρησε τη Λισαβόνα.

“Αφού το γράφει καθαρά η Παλαιά Διαθήκη”, έλεγαν, “για την Οργή του Θεού. Να, με τέτοιες καταστροφές τιμωρεί ο Πανάγαθος τους αμαρτωλούς. Πάντα θα υπάρχει Θεία Δίκη”, φώναζαν.

Τα ίδια ακούγονται πάλι. Και όχι μόνο στις εκκλησίες.

Ναι, αλλά γιατί μόνο τη Λισαβόνα τότε; Γιατί την Ινδονησία το 2004, ή τη Μαλαισία, την Κορέα και το Αφγανιστάν φέτος; Γιατί απροστάτευτους και αθώα παιδιά;

Όπως και τότε έτσι και σήμερα, ακόμη και οι πιο δογματικοί δεν μπορούν ν’ απαντήσουν σε ερωτήσεις σαν κι αυτές. Η πιο απλή απάντηση είναι ίσως εκείνη που είχε δώσει πολύ νωρίτερα, τον 12ο αιώνα, ο θεολόγος Mosheh ben Maimon, γνωστός σε μας ως Μαμονίδης (Maimonides).

Έλεγε λοιπόν ο Εβραίος σοφός ότι οι φυσικές καταστροφές δεν έχουν άλλη εξήγηση πέρα απ’ αυτή που θέλει το Υπέρτατο Ον να μας έχει βάλει σ’ έναν φυσικό κόσμο και να έχει ουσιαστικά προκαθορίσει τις παραμέτρους του. Έναν κόσμο μέσα στον οποίο γεννιούνται πλανήτες, συμβαίνουν σεισμοί και τραγωδίες και χάνονται ψυχές.

Οτιδήποτε διαφορετικό θα σήμαινε ότι δεν θα ήμασταν άνθρωποι. Δεν θα νιώθαμε τίποτε. Ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε πόθο, ούτε πόνο, ούτε δημιουργικότητα, ούτε αγάπη – κάτι σαν τους στοιχειωμένους Πειρατές της Καραϊβικής, ένα πράγμα, αλλά χωρίς τα μαύρα δόντια.

Μ’ άλλα λόγια, θα ήμασταν άγγελοι, τερματικά του Θεού, προγραμματισμένοι απλώς να Τον υμνούμε…

BX

Δυο μπρος, ένα πίσω

Τώρα για να καταλάβω, και με συγχωρείτε κιόλας, το γεγονός ότι δυο καφενόβια φασιστοειδή κουβεντιάζουν on (candid) camera και το φασιστοειδές #1 προσπαθεί να εκμαιεύσει από το φασιστοειδές #2 αυτό που το φασιστοειδές #1 είχε σκοπό εξαρχής να καταγράψει, ενώ το φασιστοειδές #2, θέλοντας και να το παίξει και σπουδαίος, συμφωνεί με το φασιστοειδές #1 πως “δεν υπάρχουν στοιχεία για την δίωξη της ΧΑ και ότι αυτή έγινε με πολιτική εντολή”, κάνει τα λεγόμενα του φασιστοειδούς #2 αληθινά;

Να το πω πιο απλά; 

Το ότι ο ανεκδιήγητος Μπαλτάκος λέει στον Κασιδιάρη πως δεν υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία για τη ΧΑ σημαίνει πως πράγματι δεν υπάρχουν;

   

Πάμε παρακάτω με σύντομες Q&A, γιατί είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι και πάσχουμε κι οι περισσότεροι από ADD.

Εγώ σίγουρα…

Μπορεί τα πράγματα να είναι όπως τα λέει ο Μπαλτάκος;
Ναι, μπορεί.

ΕΙΝΑΙ τα πράγματα όπως τα λέει ο Μπαλτάκος;
Δεν το γνωρίζω, δεν έχω τρόπο να το γνωρίζω.

Πώς γίνεται και να “χαϊδεύεις” τη ΧΑ και να θες να την εξαφανίσεις “παρεμβαίνοντας στο έργο της δικαιοσύνης”;
Δεν έχω απάντηση – διαφωτίστε με οι σοφότεροι.

Έκανε / κάνει η Δικαιοσύνη τη δουλειά της;
Ναι, αλλιώς κάτι θρασύδειλα τυπάκια όπως αυτά που προκαλούν απερίγραπτα εντός και εκτός Κοινοβουλίου, κλωτσάνε ανθρώπους, σπάνε κάμερες και αναποδογυρίζουν πάγκους θα ‘ταν κι αυτά ήδη στη μπουζού, απλώς “με εντολή Σαμαρά”.

Έχει ευθύνη ο πρωθυπουργός για την τοποθέτηση Μπαλτάκου σ’ αυτή τη θέση; 

Ναι, 100%. Όφειλε να ξέρει “τι φίδι έτρεφε στον κόρφο του”. Αν δεν το ήξερε, είναι ακόμη χειρότερα.

Είναι η ΧΑ ναζιστική / εγκληματική οργάνωση;
Ναι. Χάρη μάλιστα σε συστηματική, αθόρυβη δουλειά εκ μέρους των ανακριτών, ακόμη βγαίνουν στην επιφάνεια αδιάσειστα στοιχεία και ντοκουμέντα για την εγκληματική δράση της συμμορίας. Και όποιος το αμφισβητεί αυτό είτε έχει πολύ κοντή μνήμη, είτε καίγεται να κάνει outing – ας το κάνει κι ας μας αφήσει να πάμε παρακάτω.

Έχει όλη σχεδόν η αντιπολίτευση (με εξαίρεση τους γνωστούς υστερόβουλους, ψοφοδεείς γραφικούς) δεχτεί τα παραπάνω στοιχεία και ψηφίσει για την άρση ασυλίας “βουλευτών” της ΧΑ;
Ναι.

Είναι λογικό να αντιμετωπίζουμε τώρα τους χρυσαυγίτες ως θύματα ανακριτικής σκευωρίας, δικονομικής πλεκτάνης, προμελετημένης μεθόδευσης, αντισυνταγματικών πράξεων, ή δεν ξέρω τι άλλο;
Όχι. Πώς είναι δυνατόν να μετατρέπουμε στυγερούς θύτες σε ανυπεράσπιστα θύματα; Και ποιους; Αυτούς που μέχρι χτες έγραφαν δημοκρατία, σύνταγμα και δικαιοσύνη στα θλιβερά αναπαραγωγικά τους όργανα;

Δυο βήματα μπρος εξακολουθεί να κάνει αυτή η χώρα κι ένα πίσω.

Πάλι καλά. Γιατί μέχρι πρόσφατα συνέβαινε το αντίθετο…

ΒΧ

Syriana

Ο παραλληλισμός της σημερινής σχέσης της Δύσης με το Ισλάμ, με τις Σταυροφορίες του Μεσαίωνα είναι προφανής. Κυνικότεροι δε από εμένα θα έγραφαν πως το αναζητούμενο Ιερό Δισκοπότηρο πάντα ήταν ο πλούτος της Μέσης Ανατολής, σε στερεή ή υγρή μορφή, ενώ το πρόσχημα η Θρησκεία.

Ωστόσο, η άλλη σταθερά παραμένει η μισαλλοδοξία του ισλαμισμού που από μια ειρηνική θρησκεία, εξαιτίας του διαχρονικού φονταμενταλισμού των περισσότερων κληρικών της, μεταλλάχθηκε γρήγορα σε φανατισμένο jihad απέναντι σε οτιδήποτε Δυτικό. 

Αυτό και το γεγονός ότι οποιασδήποτε χώρας η πολιτική εξουσία έπεσε στα χέρια ιμάμηδων, αγιατολάχ, ταλιμπάν, μουσουλμάνων αδελφών, ξαδέλφων ή συννυφάδων, η χώρα αυτή έχει πάει κατά διαόλου – ή όπου εν πάση περιπτώσει καταλήγουν οι εχθροί του Προφήτη.

Γι αυτό μου κάνει μεγάλη εντύπωση το ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που επιθυμούν διακαώς, στην κυριολεξία μάλιστα, κι άλλες πλατείες να γίνουν Ταχρίρ, ή έστω το Λιβυκό ή Συριακό τους αντίστοιχο. Οι ίδιοι παραπλανημένοι κάποιοι θεωρούν παράλληλα πως οτιδήποτε κι αν κάνει η Δύση είναι λανθασμένο αν όχι κατάπτυστο.

Ειδικά η Αμερική. Γιατί στην Αμερική οι αποφάσεις παίρνονται από βλάκες. Ή από φονιάδες λαών. Γιατί η Αμερική και ο κοινός νους είναι έννοιες που η μια αναιρεί την άλλη. Γιατί η Αμερική κατοικείται από ηλίθιους. 

Βέβαια, οι ίδιοι κάποιοι ούτε που ενδιαφέρονται ν’ αφήσουν ενοχλητικά στοιχεία γνωστά και ως «αδιαμφισβήτητα γεγονότα» να τους αλλάξουν την πεποίθηση ότι οι Αμερικανοί (και το δουλοπρεπές, πειθήνιο όργανό τους, το ΝΑΤΟ) είναι αιμοσταγείς, συμφεροντολόγοι, ιμπεριαλιστές. 

Ούτε ότι κάθε δικτατορίσκος που κάνει τώρα κουμάντο, νεποτικώ δικαίω, στο μαγαζί που του άφησε ο μπαμπάς του είναι αδικημένος, αναξιοπάσχων, δημοκρατικός, λαοπρόβλητος, ασκητικός, πεφωτισμένος ηγέτης ο οποίος δεν θέλει τίποτε άλλο από την ευημερία του λαού του.

Οι ίδιοι αυτοί κάποιοι συνεχίζουν να πιστεύουν πως τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 σχεδιάστηκαν από τους Εβραίους και τη CIA προκειμένου οι Αμερικανοί να βρουν το πρόσχημα που χρειάζονταν για να επιτεθούν σε άκακα, φιλειρηνικά, δημοκρατικά μουσουλμανικά κράτη για να τους κλέψουν το πετρέλαιο. 

Το οποίο πετρέλαιο, όσο καθορίζει τη ζωή μας, προτιμώ να είναι σε χέρια καπιταλιστών παρά σ’ εκείνα που κόβουν αυτά που δεν συμφωνούν μαζί τους.

Παρένθεση: αν ήμουν πάντως Εβραίος θα ένιωθα κατάφωρα προσβεβλημένος. Αν είναι δυνατόν ν’ άφηνα τη CIA που, όπως οι ίδιοι κάποιοι επίσης λένε, έχει θαλασσώσει κάθε πραξικόπημα το οποίο σχεδίασε, να μου τα κάνει κι εδώ μούσκεμα.

Αν όμως τ’ όνομά μου ήταν Bubba κι ήμουν ο τυπικός εθνικόφρονας Αμερικανός redneck από τη Bible belt κι ήθελα να μιλήσω στους ίδιους κάποιους με τον τρόπο που κι εκείνοι μιλάνε για τους συμπατριώτες μου, θα βρόνταγα τις μπότες σταυρωτά πάνω στο τραπέζι, θ’ άνοιγα ακόμη μια Bud και θα θύμιζα πως: 

«Αν δεν υπήρχαμε εμείς, ρε ανόητα, θλιβερά ανθρωπάκια, σήμερα θα ‘σασταν αποικία του Γ’ Ράιχ, πρωθυπουργός θα ‘ταν ένας Μιχαλολιάκος, τα σχολεία σας θα ‘ταν γερμανικά, τον ελεύθερο χρόνο σας θα “δίνατε” τους γείτονές σας, στέλνοντάς τους στην Καισαριανή και στο Χαϊδάρι, και κάπως έτσι θα ζούσατε τη μίζερη ζωή σας. Κατατρεγμένοι επαναστάτες, σκιαγμένοι φιλήσυχοι μικροαστοί, ή δουλοπρεπείς δοσίλογοι».

Αλλά δεν είμαι.

Όπως και να ‘χει, θεωρώ ότι η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» την οποία όταν δεν κατηγορούμε για επέμβαση (Ιράκ, Αφγανιστάν), κατακρίνουμε για απραξία (Λιβύη, Αίγυπτος) βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Αν επέμβει στρατιωτικά στη Συρία, θα ανοίξει ακόμη μια πληγή στη Μέση Ανατολή κινδυνεύοντας να ρίξει λάδι στη φωτιά που τρέφει τους μάρτυρες του jihad, εξαπλώνοντάς τη ακόμη περισσότερο στον δυτικό κόσμο με απρόβλεπτες και καταστροφικές συνέπειες.

Αν δεν επέμβει, τακτικοί και άτακτοι, μάχιμοι και άμαχοι θα συνεχίσουν να τινάζουν ο ένας τον άλλο στον αέρα με κατάληξη, μετά το Ιράν, τον Λίβανο και την Αίγυπτο (έπεται η Ιορδανία), ένα ακόμη κράτος της Μέσης Ανατολής με δυτικίζοντα προσανατολισμό, να πέσει στα χέρια ημίτρελων, θρησκόληπτων, αδιάλλακτων ιμάμηδων, ή να συνεχίσει να σπαράζεται από εμφύλιο.

Τέλος, δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν, παρά τους σπασμωδικούς χειρισμούς του επηρμένου και αλαζονικού συριακού καθεστώτος, ως "κακός" της υπόθεσης εξελιγχθεί τελικά η άλλη πλευρά.

ΒΧ

Φορολογικές Δηλώσεις 101

Γιατί πρέπει να είναι τόσο απίστευτα πολύπλοκη η συμπλήρωση μιας φορολογικής δήλωσης ενός απλού φυσικού προσώπου; Αν ένας σχετικά εύστροφος άνθρωπος χρειάζεται δυο τρία απογεύματα, τι να πουν όσοι δεν έχουν δίπλωμα Πυρηνικού Φυσικού, κολλητούς φοροτεχνικούς, πρόσβαση στους κ. Θεοχάρη και Μαυραγάνη ή λεφτά για πέταμα;

Για παράδειγμα, υποχρέωση να υποβάλλει φορολογική δήλωση έχει, λέει, κάθε φυσικό πρόσωπο εφόσον,

1. το ετήσιο εισόδημά του (διαιρούμενο με το σύνολο της ηλικίας του ιδίου και του/της συντρόφου του, μείον την ηλικία των κατοικίδιων ζώων του) υπερβαίνει τον μέσο όρο των χρημάτων που εισέπραξε (χωρίς νόμιμο παραστατικό) τα τρία τελευταία δίσεκτα χρόνια κατά τουλάχιστον €3.000 (€5.000 αν κατάγεται από οικογένεια Σαρακατσάνων),

1.1. έχει ανήλικα παιδιά που κατοικούν στην ίδια στέγη (κατοικία, διαμέρισμα, μα είναι δωμάτιο αυτό;),

1.2. έχει ενήλικα παιδιά που δεν κατοικούν στην ίδια στέγη (εκτός των ως άνω κτηνοτροφικών ενδιαιτημάτων) ή/και

1.3. έχει ενήλικα παιδιά που κατοικούν στην ίδια στέγη αλλά δεν είναι ποτέ σπίτι.

Οδηγίες για τη συμπλήρωση:

2. Μη χρησιμοποιήσετε αυτή τη δήλωση αν τα έξοδά σας (πλην των προγραμματισμένων εκτάκτων (ή απρογραμμάτιστων τακτικών) ήταν μεγαλύτερα (ή μικρότερα) των εισοδημάτων σας κατά συντελεστή 6,66 (και το αντίστροφο).

3. Πληκτρολογείστε σωστά τις λέξεις «ψιλή» (επί κυριότητας), «πιλοτή» (επί πυλωτής) και «φορολογήσιμη» (αλλά μόνο επί συνιδιοκτησίας συγκυρίου εξ αδιαιρέτου).

4. Μη βάζετε (Χ) όπου σας ζητείται να βάλετε (+) και αντιστρόφως εκτός αν επιθυμείτε:

4.1. να τα κάνετε όλα ξανά από την αρχή ή/και

4.2. η επόμενή σας διεύθυνση να έχει ΤΚ 18122.

5. Συμπληρώστε πρώτα τις στήλες 14-24 (αλλά με τους κωδικούς Ε1-Ε9 ανεστραμμένους) και εν συνεχεία τις υπόλοιπες, ξεκινώντας από τις ζυγές (αντίστροφα αν πρόκειται για μονές).

6. Για περισσότερες πληροφορίες τηλεφωνήστε μεταξύ 06:30–06:45 (06:30–06:35 τις εργάσιμες) στο 210-33.ΜΙΛΑΕΙ.

ΒΧ

Μια βραδιά στο θέατρο

Να ξεκαθαρίσω πρώτα πως η σχέση μου με το θέατρο, για λόγους που θα γίνουν προφανείς στη συνέχεια, δεν είναι ακριβώς ερωτική. Δεν είναι καν πλατωνική. Έτσι, όταν η φίλη και συνάδελφος στα όπλα της Hellas Direct, Χριστίνα Μ., μου πρότεινε να πάω να δω το «Ανασφάλλω», την παράσταση που έγραψε και στην οποία παίζει η ίδια (για την ακρίβεια, «αν είσαι εδώ και αντέχεις κουλτούρα», είπε) πήγα.

Η τελευταία φορά που βρέθηκα στο θέατρο θα πρέπει να ‘ταν στο Λονδίνο, όταν με ανάγκασαν να δω το “The Caine Mutiny” με τον Charlton Heston. Ή μήπως ήταν το “The Heston Mutiny” με τον Michael Caine; Δεν έχει και πολύ σημασία γιατί δεν θυμάμαι και πολλά. Στην Ελλάδα δε, το τελευταίο θεατρικό έργο που είδα ήταν το “Sleuth,  με τον Δημήτρη Χορν και τον Αλέκο Αλεξανδράκη – όταν ζούσαν φυσικά και σε ασπρόμαυρο, σε θέατρο της οδού Αμερικής.

Για λόγους που δεν συμφωνούν με τη λογική, θεωρώ το θέατρο προσποιητό κι αυτό είναι αδύνατον να το ξεπεράσω. Ηθοποιός μπορεί να σημαίνει φως, αλλά για μένα θέατρο σημαίνει ηθοποιοί έντονα φωτισμένοι και υπερβολικά μακιγιαρισμένοι που μιλάνε αφύσικα φωναχτά, κοιτώντας στο υπερπέραν ή κάπου στο σκοτάδι πίσω μου, και πηγαινοέρχονται στη σκηνή βροντώντας τα πόδια τους.

Κι έπειτα είναι κι αυτοί οι περίτεχνοι διάλογοι…

Διότι, στο θέατρο κανείς δεν ρωτάει, για παράδειγμα, «τι ώρα είναι;» Όχι, η ερώτηση είναι «αναρωτιέμαι: [περπατάει, βροντώντας τα πόδια του, προς την άλλη άκρη της σκηνής] θα ήταν άραγε αυτή η καλύτερη στιγμή να ρωτήσω τον Τζον (στο θέατρο ο πρωταγωνιστής δεν λέγεται ποτέ Μήτσος ή Αργύρης, είναι πάντα Τζον, ή έστω Πίτερ) “τι ώρα είναι;” ή μήπως κινδυνεύω να φανώ παράτολμος; Ε, λοιπόν, θα το τολμήσω! Τζον, τι ώρα είναι, αλήθεια;»

Με την απάντηση να μην είναι βέβαια απλώς «11 και 10», αλλά «μα την πίστη μου, Πίτερ! Θαρρώ πως είναι ήδη περασμένες 11. Μα και βέβαια! Είναι 11 και 10, μα τον Δία», ή κάπως έτσι.

Άσε τα μέρη. Γιατί άραγε όλα τα καινούρια θέατρα πρέπει να ‘ναι στο ορθόν της Αθήνας; Αν δεν μπορούν να είναι στην οδό Αμερικής, χάθηκε ο κόσμος να ‘ναι στη Γλυφάδα, στην Κηφισιά, στην Πολιτεία εν ανάγκη; Τούτο δω το Αργώ, που ήταν παρ’ όλα αυτά μια χαρά θέατρο, βρισκόταν στο Μεταξουργείο, αλλά το περιβάλλον γύρω έφερνε πιο κοντά στο Ελμπασάν.

Έχοντας λοιπόν φτάσει στο Μεταξουργείο, παρακάμπτοντας το Athens Pride στο Σύνταγμα, ελισσόμενος ανάμεσα σε εκατοντάδες σακίδια και κάλτσες/πέδιλα στα σοκάκια της Πλάκας και διασχίζοντας πολύ προσεκτικά το σουκ της Σωκράτους, μπήκα στο θέατρο όχι και με τόσο καλή διάθεση και με το αντίθετο της προσμονής, όπως κι αν λέγεται αυτό.

Η θέση μου ήταν ευτυχώς βολική, κοντά δηλαδή στον διάδρομο – μετά τον εφιάλτη που σε βρίσκει γυμνό και αδιάβαστο στο σχολείο, ο χειρότερος δικός μου είναι να κάθομαι κάπου στη μέση και να μη μπορώ να φύγω. Θέατρο είναι αυτό; Σινεμά; Γήπεδο; Η Lufthansa; ΚΤΕΛ; Οτιδήποτε…

Βέβαια, όταν έσβησαν τα φώτα, η κυρία που καθόταν δίπλα μου μετακινήθηκε μια θέση πιο κει, κίνηση που με θορύβησε, αλλά την αποδίδω στην αναζήτηση εκ μέρους της μεγαλύτερης άνεσης –άσε που ο κόσμος είναι και κουτσομπόλης, αγάπη μου–, ενώ λίγο αργότερα, κάποιος καθυστερημένος –μισώ τους καθυστερημένους στα θέατρα, τους θεατές ειδικά– κάθισε ακριβώς πίσω μου και φταρνίστηκε δυνατά στον σβέρκο μου.

Πέρασα όμως ωραιότατα, μα τον Δία! Μάλιστα, άκουσα και τα περισσότερα απ’ όσα φώναζε η Χριστίνα, περπατώντας ξυπόλητη και δυνατά πάνω κάτω. Μόνο η Χριστίνα μίλαγε, οι άλλοι χόρευαν. Και πόσο όμορφα! Όχι, αλήθεια. Οι χορογραφίες του Τάσου Μπεκιάρη ήταν, για μένα τουλάχιστον που στους χορούς έχω μείνει σ’ αυτόν του Ψαρόγιαννου, άντε και σ’ εκείνον του Alan Bates, ανάλογα πρωτότυποι, ευρηματικοί και αντάξιοι του κειμένου της Χριστίνας.

Εντάξει, τα παιδιά έπεφταν κάτω πολύ –σκόπιμα ελπίζω– χωρίς να δείχνουν ότι πονάνε, είχε κάτι μυστήριες παύσεις και σκοτάδια, ύστερα βγήκε απ’ το πλάι μια μαυροφορεμένη κοπέλα με εξαιρετική φωνή και το καταπληκτικό όνομα Eova Crow που τραγούδησε ένα ωραίο κομμάτι a capella, μετά όλοι έβγαλαν τα ρούχα τους κι έμειναν με τα εσώρουχα, γεγονός που δεν με πολυχάλασε γιατί τα κορίτσια ήταν όμορφα και με υπέροχα σώματα και τα αγόρια καλογραμμωμένα, με την καλή έννοια, και μετά άναψαν τα φώτα και βγήκε όλος ο θίασος επί σκηνής, που λένε, και χειροκροτήσαμε θερμά και παρατεταμένα.

Κρίμα δε που το «Ανασφάλλω» ανέβηκε στην Αργώ για τρεις μόνο μέρες. Από την άλλη, αν έτρεχε πιο πολύ οι χορευτές της Load Dance Company θα ‘χαν γίνει μπλαβί απ’ το πέσιμο.

Κι εκεί λοιπόν που έλεγα πριν πως το πιθανότερο θα ήταν να φύγω στο διάλειμμα έχοντας μέχρι τότε ζήσει μια ακόμη εξωσωματική εμπειρία απ’ αυτές που ζω μεγαλώνοντας σ’ έναν κόσμο που παραμένει νέος, κάθισα και το είδα όλο το έργο.

Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον. Εκτός κι αν έφυγα στο διάλειμμα χωρίς να το καταλάβω. Αλλά πάλι, στο “Sleuth” δεν θυμάμαι να ‘χαν ανάψει όλα τα φώτα, να ‘χε βγει όλος ο θίασος στη σκηνή (εντάξει, ατυχές παράδειγμα, σ’ εκείνο μόνο ο Χορν και ο Αλεξανδράκης έπαιζαν), και να χειροκροτούσε θερμά και παρατεταμένα ο κόσμος στο διάλειμμα. Με ανησύχησε πάντως το γεγονός ότι ορισμένοι παρέμειναν καθισμένοι… Να θυμηθώ να ρωτήσω τη Χριστίνα.

ΒΧ