Κίνημα τρία-σε-ένα

Το κομμάτι αυτό γράφεται με την έμπνευση που χαρίζει ένας χιονισμένος Ταΰγετος που σταλάζει στην αγκαλιά του Μεσσηνιακού.

Από μια ιδέα του αξεπέραστου Alan C.

Άλλη μια απ’ αυτές τις βροχερές Φλεβαριάτικες μέρες. Απ’ αυτές που δεν αξιώνονται ποτέ τους να πιστωθούν στο ημερολόγιο σαν πραγματικές μέρες. Απ’ αυτές που το μόνο που τελικά κατορθώνουν είναι να καταλήγουν κρύα, βρεγμένα διαλείμματα μεταξύ μιας νύχτας και της επόμενης.

Στέκομαι μπρος στο παράθυρο ακούγοντας την καφετιέρα να καθαρίζει ρυθμικά τον λαιμό της και χαζεύω τους λίγους περαστικούς να τρέχουν στις δουλειές τους παραμερίζοντας με σκυφτούς ώμους τη βροχή, όπως ο Sydney Greenstreet τις κρεμαστές χάντρες στην είσοδο του μπαρ του, στην Casablanca. Μόνο που το φέσι τού Signor Ferrari έχει δώσει εδώ τη θέση του στην ανεμοδαρμένη ομπρέλα. Όχι και το καλύτερο ξύπνημα, είναι αλήθεια, για να κάνει την καρδιά να φτερουγίσει στην προοπτική των καινούριων απολαύσεων που μια «μέρα» όπως αυτή επιφυλάσσει. Αντίθετα, ένα πρωινό που ταιριάζει γάντι στον δύστυχο τόπο πάνω από τον οποίο αποφάσισε να ξημερώσει.

Η καφετιέρα βγάζει τον επιθανάτιο ρόγχο της, παίρνω τον αχνιστό καφέ και ανοίγω την τηλεόραση που παρακολουθώ μόνο νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ μιας και οτιδήποτε παρεμβάλλεται ενδιάμεσα σε παραμορφώνει αθεράπευτα. Προετοιμάζομαι ν’ ακούσω ξανά τα σαρακοφαγωμένα σανίδια της οικονομίας να τρίζουν και τον υπόκωφο βρυχηθμό του ελλείμματος που απειλεί ν’ ανοίξει τη γη και να μας καταπιεί. Την Ελλάδα τουλάχιστον. Και παρατηρώ μηχανικά τις ίδιες και τις ίδιες εικόνες να περνάνε φορτωμένες καταστροφή μέχρι τις κουπαστές, ενώ λεπτό με το λεπτό, η γκρίζα πρωινή μιζέρια δίνει τη θέση της σε μια δυστυχία μαύρη του πιάνου.

Κι είμαι στο τσακ να εκσφενδονίσω την κούπα στο δοξαπατρί του Οικονόμου, Οικονομίδη, Οικονομέα, ή όπως διάολο λέγονται όλοι αυτοί οι τοπικοί Cronkite. Όταν ξαφνικά… μια απ’ αυτές τις παραμιλούσες κεφαλές κάνει μια παύση και, σπρώχνοντας  το ακουστικό πιο βαθιά στο αυτί για να ακούσει καλύτερα την είδηση από το «κοντρόλ», παίρνει ανάσα και, με τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή, αναγγέλλει τη δημιουργία κινήματος «με σαφή αντιμνημονιακό, εθνικοπατριωτικό και χριστιανορθόδοξο προσανατολισμό και την ονομασία Ανεξάρτητοι Έλληνες» που ανακοίνωσε ο, εκ διαγραφής, ανεξάρτητος βουλευτής κ. Πάνος Καμμένος, «κάνοντας, υπό την πίεση της κοινωνίας, την πολιτική κίνηση εν μέσω σφύρας και άκμονος».

Είχε κι άλλα νέα μετά; Πιθανότατα ναι. Αλλά ποιος πρόσεχε! Εγώ πάντως σίγουρα όχι. Σηκώνομαι όρθιος και βηματίζω πάνω κάτω με καρδιά που πάει να σπάσει. Το τηλέφωνο με ξαφνιάζει. Ο Τάκης...

-       Σε ξύπνησα;

-       Όχι, το βλέπω.

-       Λες να ‘ναι αλήθεια;

-       Θα πρέπει. Αφού το ‘πε η τηλεόραση.

-       Να ‘ναι άραγε αυτό που μας έλειπε τόσο καιρό;

-       Νομίζω πως ναι.

-       Και λες τελικά να τη βγάλουμε καθαρή;

-       Σίγουρα! Θέμα χρόνου είναι. Με τέτοια τρία-σε-ένα κόμματα –και αντιμνημονιακό, και  εθνικοπατριωτικό και χριστιανορθόδοξο– ποιος ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσουμε!

-       Μα κι ο Καρατζαφέρης τα ίδια δεν λέει;

-       Τις Τρίτες και Πέμπτες.

-       Και το κόμμα των αιωνίων φοιτητών; Τα σταλινικά απολιθώματα; Οι άλλοι, οι ευγενείς, οι καλοήθεις αριστεροί; Τις ίδιες θέσεις δεν έχουν κι αυτοί;

-       Για το αντιμνημονιακό, πάνω κάτω τα ίδια λένε, ναι. Για το εθνικοπατριωτικό, δεν παίρνω και όρκο. Καλά το χριστιανορθόδοξο…

-       Και δηλαδή, δεν θα ‘μαστε πια προδομένοι, ορφανοί σε ξένα χέρια, οι απόκληροι της κοινωνίας; Η Μάρθα Βούρτση της ευρωζώνης;

-       Ποσώς! Νέοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά μας. Αέρα, Μέρκελ! Τρέμε, Σόιμπλε! Οι χαρο-Καμμένοι της ελληνικής γης ξεσηκωθήκαμε. Και διψάμε για γοτθικό αίμα.

-       Ολλανδικό, εν ανάγκη…

-       Άκου… Όπου να ‘ναι θα σημάνουν κι οι καμπάνες.

-       Εγώ ακούω κορναρίσματα. Αλλά θα ‘ναι μάλλον για το σκουπιδιάρικο στην Εθνικής Αντιστάσεως.

-       Τούτο το χώμα δεν είν’ δικό τους, είν’ δικό μας! Να δεις που, με τη βοήθεια της Παναγίας, θα τη ξαναπάρουμε πίσω την Ελλάδα. Το Ελληνικό σίγουρα.

-       Ναι, ρε! Το ‘πε κι ο κ. Πάνος: «Η Παναγία να είναι βοηθός και προστάτης.»

-       Κάτι μου λέει ότι η ίδρυση του νέου κόμματος μας γλίτωσε στο παρατρίχα και πως από τώρα η ζωή θ’ αρχίσει να τραβά την κατηφόρα. Με την καλή έννοια. Έστω και χωρίς σημαίες. Ή ταμπούρλα.

-       Κλείνω. Πάω να γραφτώ.

-       Κι εγώ να κρεμάσω τη γαλανόλευκη.

Επιτέλους! Να ένα κόμμα που, μέσα από μια ιδρυτική διακήρυξη η οποία αν και ακροβατεί με τις μύτες δίπλα στον γκρεμό της ασυναρτησίας, «καθιστά αδιαπραγμάτευτες τις αρχές της Εθνικής Ανεξαρτησίας και περηφάνιας και της λαϊκής κυριαρχίας»! Να ένα κόμμα [κάνει να λέμε «κόμμα» όταν πρόκειται περί κινήματος;] που «απορρίπτει την εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας και την κατάργηση του Έθνους-Κράτους».

Πώς και δεν τα ‘χαμε σκεφτεί, μωρέ, νωρίτερα αυτά! Τα μόνα που χρειαζόμασταν τόσο καιρό ήταν η στεντόρεια, οργίλη, ασίγαστη φωνή ενός ικανού, ευρύστερνου και προγάστορος πολιτευτού, αμόλυντου από οιανδήποτε άσκηση εξουσίας [εντάξει, πλην ενός υφυπουργείου παλαιότερα, πώς κάνετε έτσι;], με άμεμπτο και σεμνό πολιτικό παρελθόν, καθώς και μια ψαρωτική ιδρυτική διακήρυξη που θα τους τη μεταφράσουν εκεί στο Βερολίνο, ειδικά το κομμάτι για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και κατοχικών δανείων, και θα τους κοπούν τα ήπατα. Α, και λίγη Ορθοδοξία –όσο πάρει– για να ‘χουμε και τις καβάτζες μας, στης οποίας «τις αξίες και τη διαχρονικότητα πιστεύουμε», και φύγαμε.  

Είναι δε να μη πιάσει να καλοκαιρεύει. Γιατί τότε μαύρο φίδι και κολοβό που τους έφαγε τους Ούννους! Πριν σηκωθεί το αυγουστιάτικο μελτέμι, οι ουρανοί θα σκοτεινιάσουν, αστροπελέκια θα σκίσουν το στερέωμα, ένα αφράτο, ρολεξοφόρο χέρι θα ξεπροβάλει από τα σύννεφα για να δείξει τον στόχο, σαν σε εξώφυλλο των Moody Blues, ενώ ναυτικές μπουρούδες θα κλονίσουν τα χάρτινα τείχη της Ιεριχούς των Βρυξελλών.

Την ίδια στιγμή, πάλλευκα πλεούμενα θα επιπέσουν στους ανίκανους τροϊκανούς, σαν το άρμα του Θεού στο όραμα του Ιεζεκιήλ, ένα πράγμα. Σκιαγμένοι αυτοί θα τρέξουν πανικόβλητοι να χωθούν πίσω στις σπηλιές τους φωνάζοντας “T’ είν’ μωρ’ τούτα τα μηχανήματα του διαβόλου που μας βάλαν’ στο κατόπι;” Για να απαντήσουμε εμείς με φωνή που θα πάλλεται από αδιαπραγμάτευτη εθνική περηφάνια “Είναι τα RIBs του αρχιναύαρχου Καμμένου, ωρέ απολίτιστοι, βάρβαροι, αιμοσταγείς τοκογλύφοι! Σταλμένα από τον ίδιο τον κυρ-Πάνο, με «τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας» αποθηκευμένο στα Raymarine και τον καπτα-Γιάννη τον Μανώλη, με τ’ όνομα, τον μπουρλοτιέρη, στο διάκι. Έχετε ένα λεπτό να διαγράψετε «το επαχθές, παράνομο χρέος» και να ξεχάσετε κάθε μνημόνιο. Κάφροι. Ε, κάφροι!”

Και μετά, θα επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά την ιστορία με τους Παρθενώνες και τα βελανίδια, γιατί δεν δείχνουν να ‘χουν καταλάβει, τα βόιδια, πόσο πίσω είναι και τι θα κάνουμε πια με δαύτους. Κι όταν έχουν πια σκύψει το κεφάλι, υποταγμένοι και οδηγημένοι «στη διεθνή απομόνωση», στερημένοι, αυτοί πλέον, από άξιες λόγου «γεωπολιτικές συμμαχίες», θα μπορέσουμε επιτέλους μεγαλόθυμα να τους κατευθύνουμε σε «μια ορθολογική ανάπτυξη με κυρίαρχο μοχλό την ελεύθερη αγορά». 

Αλλά βέβαια! Έπρεπε να ‘ρθουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες για να μας βγάλουν απ’ τον λήθαργο. Ποιος ξέρει για πόσο ακόμη θα ζούσαμε «την εθνική ταπείνωση και τη βίαιη οικονομική επίθεση στην Ελληνική οικογένεια»; Ξυπνάτε, ρε!

ΒΧ