Έχετε καθίσει να
σκεφτείτε πώς θα ‘ναι η επόμενη μέρα στη Βουλή; Όχι, γιατί έχετε και δουλειές,
υποθέτω. Καλό είναι πάντως να αρχίσετε να το κάνετε γιατί όπως κι αν αυτή οριοθετηθεί
χρονικά, τη βλέπω να ‘ρχεται βαριά συννεφιασμένη.
Για Κοινοβούλιο δέκα κομμάτων μιλάνε οι δημοσκόποι – που
τελευταία κάνουν χρυσές δουλειές, αυτοί κι οι κλειδαράδες. Ακόμη κι αν επιβεβαιωθούν
–πράγμα που δεν πολυπιστεύω γιατί απαντήσεις ελαχίστων τυχαίων σκοτισμένων σε δυσνόητες
ερωτήσεις με μεγάλες λέξεις και πολλά σύμφωνα, εκφράζουν κυρίως μια περίσσια
και ανώδυνη εκδικητικότητα– ποια απ’ αυτά τα κόμματα θα κυβερνήσουν;
Ποια θα εφαρμόσουν τις δεσμεύσεις της χώρας; Ποιο από τα δυο
«μεγάλα» κόμματα θα ξυπνήσει την επομένη των εκλογών μ’ έναν φρέσκο χρώμα
φιλελευθερισμού στα μάγουλά του; Και πώς θα πάει μπροστά τη χώρα, είτε μόνο του
το κάνει αυτό είτε με παρέα; Και με ποιους; Με τους ίδιους χτεσινούς αναίσχυντους
ρουσφετολόγους που ανενδοίαστα αλλάζουν θέσεις και κόμματα σαν φανέλες;
Και πώς θα σταθεί με αποτελεσματικότητα απέναντι στους χρεοκοπημένους
εραστές της βλακείας, τους απολιθωμένους κομισάριους της εξίσωσης προς τα κάτω,
τους καλοκάγαθους τροβαδούρους της απρόσωπης μετριότητας, τους καλοζωισμένους σουλτάνους
του τυχοδιωκτισμού και τους φιλόπατρεις υμνητές της Kristallnacht και της Endlösung, φροντίζοντας στην πορεία να
μείνει η χώρα στην Ευρώπη – και να μας παίρνει κι ο υπόλοιπος κόσμος στα σοβαρά;
Φαντάζεστε τι έχει να γίνει εκεί μέσα από τη στιγμή που με
κάποιο μυστήριο τρόπο προκύψει κάποιο σχήμα διακυβέρνησης; Προκειμένου αυτό να μπορέσει
να εφαρμόσει όσα υποσχεθήκαμε για να ξαναπάρουμε ζεστά λεφτά, στην καλύτερη
περίπτωση θα δούμε ανίερες ευκαιριακές συμμαχίες του τύπου «ο Μήτσος κι εγώ κι
όλοι σας», διαρκείας ημερών ή και ωρών ακόμη και με τα ανάλογα βέβαια οδυνηρά
για τη χώρα ανταλλάγματα, ενώ στη χειρότερη φοβάμαι ότι θα ζήσουμε ξανά το
καλοκαίρι του ’65, χωρίς μάλιστα την κομψοέπεια της εποχής.
Μέσα σ’ ένα πολιτικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από
πολιτικούς ηγέτες κατώτερους κάθε περίστασης η οποία θα περιλαμβάνει κάτι περισσότερο
από αλόγιστες υποσχέσεις, βερμπαλιστικούς ακροβατισμούς (ακούω τον Βενιζέλο και
θυμάμαι τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο να μιλάει στον Νίκο Ρίζο στην καθαρεύουσα και
τον τελευταίο να αναρωτιέται «Άγγλος είναι;») και ξύλινο λόγο του τύπου «κάνε
με πρωθυπουργό», ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει τις εκλογές του Μαΐου
λύτρωση, ή έστω λύση; Ποιος εχέφρων, όσο αισιόδοξος κι αν αισθάνεται, πιστεύει
ότι η Δευτέρα θα ξημερώσει με φως ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον;
«Και τι προτείνεις, δηλαδή, να μη γίνουν;» θα μου πείτε. Αλίμονο!
Εμείς πρέπει να είμαστε αυτοί που θα αποφασίσουμε για τη μοίρα μας. Ο κυρίαρχος λαός. Κανένας Μπαρόζο,
καμία Λαγκάρντ και κανένας Σόιμπλε. Με αξιέπαινη σεμνότητα αναγκάστηκαν άλλωστε
να το παραδεχτούν και οι ίδιοι!
Θα ήθελα μόνο δύο πράγματα: το πρώτο είναι, πριν την 6η
Μαΐου, να βρούμε όλοι λίγα λεπτά, για αναλογιστούμε με ηρεμία τις συνέπειες της
ψήφου μας σαν αυτή να ήταν η μόνη που θα μετρούσε. Σαν να ψηφίζαμε δηλαδή μόνο
εμείς. Απλοϊκός συλλογισμός, ναι, αλλά μόνο έτσι μπορεί κάποιος να καταλάβει τη
δύναμη μιας ψήφου. Και όταν έρθει ή ώρα να περάσουμε πίσω από το παραβάν, με την
ευθύνη που μας αναλογεί να της δώσουμε την βαρύτητα που της αξίζει.
Όσο για το δεύτερο, ακόμη κι αν πολλοί από μας απείχαμε από
προηγούμενες εκλογές, αυτή τη φορά θα ήθελα να ψηφίσουμε όλοι. Όσοι τουλάχιστον
πραγματικά αγαπάμε αυτή την πατρίδα. Όσοι προτιμάμε τη δημιουργία από την
καταστροφή. Την ανάπτυξη από την αποδόμηση. Τη σύνεση από την άρνηση. Την
ελευθερία από την αναρχία. Τη δημοκρατία από τον ολοκληρωτισμό… Οι άλλοι ας πάνε
για μπάνιο.
ΒΧ
